შესავალი

საქართველოს პარლამენტში ინიცირებული ,,უცხოური გავლენების გამჭვირვალობის შესახებ” კანონის საწინააღმდეგო მასშტაბური საპროტესტო გამოსვლებიდან ერთი წელი გავიდა. მარტის მოვლენებმა ხელისუფლების ანტიდასავლური და კრიტიკული აზრის ჩახშობისკენ მიმართული პოლიტიკა კიდევ ერთხელ გამოააშკარავა. ინიციატივა დამოუკიდებელი სამოქალაქო ორგანიზაციების მარგინალიზებასა და მათ მტრებად, “უცხოებად” მონიშვნას ისახავდა მიზნად. მმართველმა გუნდმა, ერთი მხრივ, ქვეყნისთვის გადამწყვეტ პერიოდში საქართველოს ევროატლანტიკური მომავლისთვის ხელისშემლელ ინიციატივას დაუჭირა მხარი. მეორე მხრივ, ძალადობრივი მეთოდებითა და არაპროპორციული საშუალებებით დაარბია მშვიდობიანი საპროტესტო აქციები. უპრეცედენტო საერთაშორისო კრიტიკა და ადგილობრივი ორგანიზაციების პროტესტი არ აღმოჩნდა საკმარისი კანონპროექტის გასაწვევად. ხელისუფლებამ მხოლოდ მას შემდეგ დაიხია უკან, რაც პარლამენტის წინ რამდენიმედღიანი საპროტესტო აქციები მოეწყო და ჭარბი საპოლიციო ძალის გამოყენებამ კიდევ უფრო გაამძაფრა ვითარება და არსებითი საფრთხე შეუქმნა სამოქალაქო მშვიდობას. 

კანონპროექტის გაწვევის მიუხედავად, ბოლო ერთი წლის მანძილზე აქტიურად გაგრძელდა თავდასხმები სამოქალაქო სექტორზე^[1] და ორგანიზებული ფორმა მიიღო ხელისუფლების ჭარბმა აგრესიულმა რიტორიკამ ცალკეული აქტივისტებისა და უფლებადამცველების მიმართ.  ბოლო პერიოდში განვითარებული მოვლენები ცხადყოფს, რომ საპროტესტო აქციებზე გამოხატვის თავისუფლების შეზღუდვის მიზნით პოლიციის მასშტაბური დაკავებების თვითნებური პრაქტიკა კვლავ აქტიურად გამოიყენებოდა.^[2] იმ ფონზე, რომ მმართველი გუნდის წარმომადგენლები აგრძელებენ კანონის იდეის მხარდაჭერას მედიასა და არასამთავრობო ორგანიზაციებზე თავდასხმის გზით,^[3]  ერთი წლის შემდეგ ამ მოვლენების ანალიზი კვლავ მნიშვნელოვანი და აქტუალური რჩება.

დოკუმენტის მიზანია, მოკლედ შეაჯამოს მარტის აქციებზე მიმდინარე მოვლენები, გააანალიზოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს არგუმენტები შეკრებისა და გამოხატვის თავისუფლების შეზღუდვის პროპორციულობასთან დაკავშირებით და განიხილოს ისინი საერთაშორისო სტანდარტების კონტექსტში.

დოკუმენტს შეგიძლიათ გაეცნოთ მიმაგრებულ ფაილში.

გაზიარება