[Skip to Content]

სიახლეების გამოწერა

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შერჩევა დაიწყო/Ջավախքում մեկնարկել է Քննադատական ​​քաղաքականության դպրոցի մասնակիցների ընտրությունը

 

Տե՛ս հայերեն թարգմանությունը ստորև

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი აცხადებს მიღებას ჯავახეთის რეგიონში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შესარჩევად. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა, ჩვენი ხედვით, ნახევრად აკადემიური და პოლიტიკური სივრცეა, რომელიც მიზნად ისახავს სოციალური სამართლიანობის, თანასწორობის და დემოკრატიის საკითხებით დაინტერესებულ ახალგაზრდა აქტივისტებსა და თემის ლიდერებში კრიტიკული ცოდნის გაზიარებას და კოლექტიური მსჯელობისა და საერთო მოქმედების პლატფორმის შექმნას.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა თეორიული ცოდნის გაზიარების გარდა, წარმოადგენს მისი მონაწილეების ურთიერთგაძლიერების, შეკავშირებისა და საერთო ბრძოლების გადაკვეთების ძიების ხელშემწყობ სივრცეს.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეები შეიძლება გახდნენ ჯავახეთის რეგიონში (ახალქალაქის, ნინოწმინდისა და ახალციხის მუნიციპალიტეტებში) მოქმედი ან ამ რეგიონით დაინტერესებული სამოქალაქო აქტივისტები, თემის ლიდერები და ახალგაზრდები, რომლებიც უკვე მონაწილეობენ, ან აქვთ ინტერესი და მზადყოფნა მონაწილეობა მიიღონ დემოკრატიული, თანასწორი და სოლიდარობის იდეებზე დაფუძნებული საზოგადოების მშენებლობაში.  

პლატფორმის ფარგლებში წინასწარ მომზადებული სილაბუსის საფუძველზე ჩატარდება 16 თეორიული ლექცია/დისკუსია სოციალური, პოლიტიკური და ჰუმანიტარული მეცნიერებებიდან, რომელსაც სათანადო აკადემიური გამოცდილების მქონე პირები და აქტივისტები წაიკითხავენ.  პლატფორმის მონაწილეების საჭიროებების გათვალისწინებით, ასევე დაიგეგმება სემინარების ციკლი კოლექტიური მობილიზაციის, სოციალური ცვლილებებისთვის ბრძოლის სტრატეგიებსა და ინსტრუმენტებზე (4 სემინარი).

აღსანიშნავია, რომ სოციალური სამართლიანობის ცენტრს უკვე ჰქონდა ამგვარი კრიტიკული პოლიტიკის სკოლების ორგანიზების კარგი გამოცდილება თბილისში, მარნეულში, აჭარასა  და პანკისში.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის ფარგლებში დაგეგმილი შეხვედრების ფორმატი:

  • თეორიული ლექცია/დისკუსია
  • გასვლითი ვიზიტები რეგიონებში
  • შერჩეული წიგნის/სტატიის კითხვის წრე
  • პრაქტიკული სემინარები

სკოლის ფარგლებში დაგეგმილ შეხვედრებთან დაკავშირებული ორგანიზაციული დეტალები:

  • სკოლის მონაწილეთა მაქსიმალური რაოდენობა: 25
  • ლექციებისა და სემინარების რაოდენობა: 20
  • სალექციო დროის ხანგრძლივობა: 8 საათი (თვეში 2 შეხვედრა)
  • ლექციათა ციკლის ხანგრძლივობა: 6 თვე (ივლისი-დეკემბერი)
  • ლექციების ჩატარების ძირითადი ადგილი: ნინოწმინდა, თბილისი
  • კრიტიკული სკოლის მონაწილეები უნდა დაესწრონ სალექციო საათების სულ მცირე 80%-ს.

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი სრულად დაფარავს  მონაწილეების ტრანსპორტირების ხარჯებს.

შეხვედრებზე უზრუნველყოფილი იქნება სომხურ ენაზე თარგმანიც.

შეხვედრების შინაარსი, გრაფიკი, ხანგრძლივობა და ასევე სხვა ორგანიზაციული დეტალები შეთანხმებული იქნება სკოლის მონაწილეებთან, ადგილობრივი კონტექსტისა და მათი ინტერესების გათვალისწინებით.

მონაწილეთა შერჩევის წესი

პლატფორმაში მონაწილეობის შესაძლებლობა ექნებათ უმაღლესი განათლების მქონე (ან დამამთავრებელი კრუსის) 20 წლიდან 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებს. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლაში მონაწილეობის სურვილის შემთხვევაში გთხოვთ, მიმდინარე წლის 30 ივნისამდე გამოგვიგზავნოთ თქვენი ავტობიოგრაფია და საკონტაქტო ინფორმაცია.

დოკუმენტაცია გამოგვიგზავნეთ შემდეგ მისამართზე: [email protected] 

გთხოვთ, სათაურის ველში მიუთითოთ: "კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა ჯავახეთში"

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის განხორციელება შესაძლებელი გახდა პროექტის „საქართველოში თანასწორობის, სოლიდარობის და სოციალური მშვიდობის მხარდაჭერის“ ფარგლებში, რომელსაც საქართველოში შვეიცარიის საელჩოს მხარდაჭერით სოციალური სამართლიანობის ცენტრი ახორციელებს.

 

Սոցիալական արդարության կենտրոնը հայտարարում է Ջավախքի տարածաշրջանում բնակվող երիտասարդների ընդունելիություն «Քննադատական մտածողության դպրոցում»

Քննադատական մտածողության դպրոցը մեր տեսլականով կիսակադեմիական և քաղաքական տարածք է, որի նպատակն է կիսել քննադատական գիտելիքները երիտասարդ ակտիվիստների և համայնքի լիդեռների հետ, ովքեր հետաքրքրված են սոցիալական արդարությամբ, հավասարությամբ և ժողովրդավարությամբ, և ստեղծել կոլեկտիվ դատողությունների և ընդհանուր գործողությունների հարթակ:

Քննադատական մտածողության դպրոցը, բացի տեսական գիտելիքների տարածումից, ներկայացնում  է որպես տարածք փոխադարձ հնարավորությունների ընդլայնման, մասնակիցների միջև ընդհանուր պայքարի միջոցով խնդիրների հաղթահարման և համախմբման համար։

Քննադատական մտածողության դպրոցի մասնակից կարող են դառնալ Ջավախքի տարածաշրջանի (Նինոծմինդա, Ախալքալաքի, Ախալցիխեի) երտասարդները, ովքեր հետաքրքրված են քաղաքական աքտիվիզմով, գործող ակտիվիստներ, համայնքի լիդեռները և շրջանում բնակվող երտասարդները, ովքեր ունեն շահագրգռվածություն և պատրաստակամություն՝ կառուցելու ժողովրդավարական, հավասարազոր և համերաշխության վրա հիմնված հասարակություն։

Հիմնվելով հարթակի ներսում նախապես պատրաստված ուսումնական ծրագրի վրա՝ 16 տեսական դասախոսություններ/քննարկումներ կկազմակերպվեն սոցիալական, քաղաքական և հումանիտար գիտություններից՝ համապատասխան ակադեմիական փորձ ունեցող անհատների և ակտիվիստների կողմից: Հաշվի առնելով հարթակի մասնակիցների կարիքները՝ նախատեսվում է նաև սեմինարների շարք կոլեկտիվ մոբիլիզացիայի, սոցիալական փոփոխությունների դեմ պայքարի ռազմավարությունների և գործիքների վերաբերյալ  (4 սեմինար):

Հարկ է նշել, որ Սոցիալական արդարության կենտրոնն արդեն ունի նմանատիպ քննադատական քաղաքականության դպրոցներ կազմակերպելու լավ փորձ Թբիլիսիում, Մառնեուլիում, Աջարիայում և Պանկիսիում։

Քննադատական քաղաքականության դպրոցի շրջանակներում նախատեսված հանդիպումների ձևաչափը

  • Տեսական դասախոսություն/քննարկում
  • Այցելություններ/հանդիպումներ տարբեր մարզերում
  • Ընթերցանության գիրք / հոդված ընթերցման շրջանակ
  • Գործնական սեմինարներ

Դպրոցի կողմից ծրագրված հանդիպումների կազմակերպչական մանրամասներ

  • Դպրոցի մասնակիցների առավելագույն թիվը՝ 25
  • Դասախոսությունների և սեմինարների քանակը՝ 20
  • Դասախոսության տևողությունը՝ 8 ժամ (ամսական 2 հանդիպում)
  • Դասախոսությունների տևողությունը՝ 6 ամիս (հուլիս-դեկտեմբեր)
  • Դասախոսությունների հիմնական վայրը՝ Նինոծմինդա, Թբիլիսի
  • Քննադատական դպրոցի մասնակիցները պետք է մասնակցեն դասախոսության ժամերի առնվազն 80%-ին:

Սոցիալական արդարության կենտրոնն ամբողջությամբ կհոգա մասնակիցների տրանսպորտային ծախսերը։

Հանդիպումների ժամանակ կապահովվի հայերեն լզվի թարգմանությունը։

Հանդիպումների բովանդակությունը, ժամանակացույցը, տևողությունը և կազմակերպչական այլ մանրամասներ կհամաձայնեցվեն դպրոցի մասնակիցների հետ՝ հաշվի առնելով տեղական համատեքստը և նրանց հետաքրքրությունները:

Մասնակիցների ընտրության ձևաչափը

Դպրոցում մասնակցելու հնարավորություն կնձեռվի բարձրագույն կրթություն ունեցող կամ ավարտական կուրսի 20-ից-35 տարեկան ուսանողներին/երտասարդներին։ 

Եթե ցանկանում եք մասնակցել քննադատական քաղաքականության դպրոցին, խնդրում ենք ուղարկել մեզ ձեր ինքնակենսագրությունը և կոնտակտային տվյալները մինչև հունիսի 30-ը։

Փաստաթղթերն ուղարկել հետևյալ հասցեով; [email protected]

Խնդրում ենք վերնագրի դաշտում նշել «Քննադատական մտածողության դպրոց Ջավախքում»:

Ջավախքում Քննադատական մտածողության դպրոցի իրականացումը հնարավոր է դարձել «Աջակցություն Վրաստանում հավասարության, համերաշխության և սոցիալական խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում, որն իրականացվում է Սոցիալական արդարության կենտրոնի կողմից Վրաստանում Շվեյցարիայի դեսպանատան աջակցությամբ ։

სასამართლო სისტემა / თვალსაზრისი

ვინ და რა არგუმენტებით ითხოვს სასამართლოს რეფორმას?

სოფო ვერძეული 

საქართველოში მართლმსაჯულების რეფორმის საკითხი პოლიტიკური დღის წესრიგიდან არ ჩამოდის. ყველა საკვანძო პროცესი, პირდაპირ თუ არაპირდაპირ, სწორედ სასამართლო რეფორმების ჩავარდნის მძიმე პოლიტიკურ და ინსტიტუციურ შედეგებზე მიუთითებს. ევროკავშირის მონაწილეობით მიმდინარე პოლიტიკურმა მოლაპარაკებებმა სასამართლო რეფორმის საკითხი კიდევ ერთხელ გაააქტიურა. ჯერ-ჯერობით უცნობია რა მოცულობას და შინაარსს შეიძენს ეს თემა, თუმცა, თავისთავად საგულისხმოა, რომ მართლმსაჯულება ექვსპუნქტიან გეგმაში საკვანძო საკითხებს შორის ერთ-ერთია.

მაშინ როდესაც ყველა საერთაშორისო პარტნიორი, პოლიტიკური კრიზისის განსამუხტად, მართლმსაჯულების რეფორმას აუცილებელ წინაპირობად მიიჩნევს, შემდგომი რეფორმის კონტურები და მის მიმართ მოლოდინები უფროდაუფრო ბუნდოვანი ხდება.

ბოლო წლებში მართლმსაჯულების ორგანოების მიმართ გამოხატული მკვეთრად უარყოფითი საზოგადოებრივი განწყობები, სამართლებრივი სისტემების მიმართ ნიჰილიზმი და არაერთ საქმეში სასამართლოს გადაწყვეტილების მიმართ ფუნდამენტური უნდობლობა, აჩვენებს რომ საზოგადოება ხედავს მართლმსაჯულების სისტემის პოლიტიზირების ფუნდამენტურ პრობლემას. თუმცა, ნათელია ისიც, რო ამ პრობლემის სახელდება, ისევე როგორც მისი გადაჭრის გზები საზოგადოებრივი კონსენსუსის საგანი ვერ ხდება.

ეს მოცემულობა გვაიძულებს განსხვავებულად ვიფიქროთ საკითხზე და რამდენიმე აუცილებელი კითხვა დავსვათ, რაც მათ შორის მიმდინარე მოლაპარაკებების პროცესსაც შეიძლება გამოადგეს.

 

  1. ვინ ლაპარაკობს სასამართლოს რეფორმაზე?

სასამართლოს დამოუკიდებლობის და კანონის უზენაესობის მოთხოვნას საქართველოში სპეციფიკური ისტორია და შინაარსი აქვს.

უნდა ვაღიაროთ, რომ ქართულ საზოგადოებას, სხვა სისტემების მსგავსად, არც მართლმსაჯულების დანიშნულებაზე, მის დემოკრატიულ პოტენციალზე, წარსულსა და მომავალზე სათანადოდ არ უმსჯელია. ეს საკითხი ავტონომიური მნიშვნელობით, საერთო-სახელმწიფოებრივ მიზნებთან და მისწრაფებებთან კავშირში გააზრებული და განხილული თითქმის არ ყოფილა. ფართომასტაბიანი განხილვის და საზოგადოებრივი კონსენსუსის საგანი არ გამხდარა ისეთი საკითხებიც კი როგორიცაა: პოლიტიკურ მორჩილებასა და ლოიალობაზე დაფუძნებული სისტემის და მისი მძიმე შედეგების დაძლევის გზები; მოსამართლეთა უვადოდ დანიშვნის ავკარგიანობა; მზარდი შეჯიბრებითობა და “სუსტი” მოსამართლის მოდელი; მართლმსაჯულების როლი დემოკრატიისა და კეთილდღეობის სისტემების შექმნაში და სხვა.

წლებია, ქართული სასამართლოს რეფორმები, უპირატესად, საერთაშორისო ვალდებულებების, ევროკავშირთან დაახლოების პროცესისა და ამ პროცესში დაწესებული მოთხოვნების შესასრულებლად გადადგმულ ნაბიჯებს მიჰყვება. ეს ნაბიჯები ხშირად ნაკლიანი და წინააღმდეგობრივია. თუმცა, შესაძლოა, მუდმივი საერთაშორისო მეთვალყურეობის გარეშე, მმართველ პოლიტიკურ ჯგუფებს მცირე დათმობების ნებაც კი არ ეჩვენებინათ.

ეს გამოცდილება ნაცნობია სხვა პოსტ-საბჭოთა სახელმწიფოებისთვისაც, სადაც კანონის უზენაესობის და სასამართლოს რეფორმის საკითხები დღის წესრიგში სწორედ დემოკრატიული ტრანზიციის და ეკონომიკური ლიბერალიზაციის კონტექსტში დაისვა და დიდწილად, საქართველოს მსგავსად, “საერთაშორისო წნეხის” პირობებში ვითარდებოდა.[1] სწორედ ასეთი ისტორიული კონტექსტი აძლევს სპეციფიკურ, წინასწარგანსაზღვრულ შინაარსს სასამართლოს დამოუკიდებლობაზე მსჯელობას და რეფორმის კონტურებს საქართველოში. მართლმსაჯულების რეფორმის დომინანტური ხედვა, ამ დრომდე, სწორებას “საუკეთესო პრაქტიკად” აღიარებულ გამოსავლებზე აკეთებს და უკიდურესად სპეციფიკურ გამოწვევებზე პასუხს ხშირად სრულიად განსხვავებულ პოლიტიკურ და სამართლებრივ სისტემებში ეძებს. მეორე მხრივ, “სასამართლო რეფორმის სტანდარტული პაკეტები”[2], რომელიც სწორედ ჩვენი ტიპის ქვეყნებისთვის საერთაშორისო ორგანიზაციებისა და ფინანსური ინსტიტუტების მიერ შეიქმნა, ყურადღების მიღმა ტოვებს საკვანძო ძალაუფლებრივ საკითხებს, ისტორიულ, კულტურულ, თუნდაც ერთგვარ არაფორმალურ მახასიათებლებს, რომელთა ანალიზის გარეშეც სასამართლოს სისტემურ გარდაქმნებზე ლაპარაკი შეუძლებელია.

ამდენად, საკითხი თუ ვინ ლაპარაკობს სასამართლოს რეფორმაზე იმაზე უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე დაინტერესებული სუბიექტების წრის მოხაზვა. ეს საკითხი კიდევ უფრო მნიშვნელოვან მეორე კითხვას განაპირობებს - რა პერსპექტივით და არგუმენტებით დაისმის სასამართლოს დამოუკიდებლობის საკითხი საქართველოში.

 

  1. რა არგუმენტებით ვითხოვთ სასამართლოს დამოუკიდებლობას?

ბოლო წლების პროცესებზე ზედაპირული დაკვირვებაც კი აჩვენებს, რომ მოთხოვნა დამოუკიდებელ სასამართლოზე ძირითადად სტაბილურ სამართლებრივ და პოლიტიკურ გარემოსთან კავშირშია დანახული, რაც თავის მხრივ ინვესტიციების განხორციელებისა და ქვეყნის ეკონომიკური ზრდის წინაპირობადაა მოაზრებული. მზარდი პოლიტიკური და საზოგადოებრივი პოლარიზაციის ფონზე, ასევე ისმის არგუმენტები სოციალური კონფლიქტების პრევენციისა და სამოქალაქო მშვიდობის უზრუნველყოფაზე. თუმცა, ეს მსჯელობა არსებითად ქვეყნის შიგნით სტაბილური გარემოს შენარჩუნების არგუმენტთანაა დაკავშირებული.

ამ პერსპექტივაში, როგორც წესი, სუსტია მსჯელობა დემოკრატიული პოლიტიკური სისტემის შექმნაში სასამართლოს როლსა და დანიშნულებაზე, მის შინაარსზე და არა ფორმაზე. მართლმსაჯულების სისტემა, რომლის ლეგიტიმაცია და ძალაუფლება წარმომადგენლობითობის ლოგიკას არ იმეორებს, ამ ღირებულებებს ფუძემდებლური, საჯარო ინტერესების დაცვით იძენს. სხვა სიტყვებით, ხალხის და სასამართლოს მიმართება ორი სახით წარმოდგება: პირველი - დაინტერესებული ჯგუფები, რომლებიც სასამართლოს გზით იცავენ საკუთარ ინტერესებს (people with interests) და მეორე - ხალხი, როგორც სუვერენი/პოლიტიკური ერთობა (unattached interests), რომლის ფუძემდებლურ ინტერესსაც ასახავს და იცავს სასამართლო.[3]  

სწორედ ამგვარი დუალურობა ხალხისა და სასამართლოს ურთიერთობაში ქმნის მთავარ გამოწვევას სასამართლოს დამოუკიდებლობაზე მსჯელობისას. მართლმსაჯულების ორგანოები, ერთი მხრივ, დამოუკიდებლები უნდა იყვნენ საჯარო განწყობებისგან, თუმცა ამავე დროს, სწორედ ხალხის, როგორც ერთობის, საერთო პოლიტიკურ, სადამფუძნებლო ინტერესსა და მისწრაფებებს უნდა ემსახურებოდნენ.[4] ამ ბალანსის დადგენა მოითხოვს, რომ სასამართლოს როლი უფრო ფართოდ იყოს დანახული პოლიტიკურ სისტემაში.

თანასწორობის, გამჭვირვალობის, კორუფციის აღმოფხვრის საბაზისო მოთხოვნებთან ერთად, დამოუკიდებელი სასამართლოს შექმნაზე მსჯელობა უნდა მოიაზრებდეს მის გარდაუვალ როლს პოლიტიკური და ეკონომიკური ძალაუფლების დაბალანსების და გადანაწილების პროცესში, კერძო და საჯარო ინტერესის ახლებურ გააზრებას, საჯარო სივრცეებიდან განდევნილი ჯგუფების დანახვას, აღიარებასა და დაცვას.  

დამოუკიდებელი სასამართლოს მოითხოვნის მეინსტრიმული ხედვა, რომელიც მას მხოლოდ ეკონომიკური ზრდის პროცესში სტაბილური სამართლებრივი და პოლიტიკური გარემოს შექმნის საშუალებად მოიაზრებს, დემოკრატიის და განვითარების არასრულფასოვან კონცეფციას ეფუძნება, რომელშიც ხალხის, როგორც პოლიტიკური ერთობის საერთო ინტერესი, უგულებელყოფილია.

ბუნებრივია, ამგვარი ხედვა შემთხვევითი არ არის. ის დიდწილად დამოკიდებულია სწორედ იმაზე, რომ სამართლებრივი და მართლმსაჯულების რეფორმები საქართველოში, ჯერ კიდევ ეკონომიკური სექტორის ლიბერალიზაციის თანმდევ/დამხმარე საშუალებადაა აღქმული. ამ პერსპექტივაში კი დემოკრატიული პოლიტიკური სისტემა და სასამართლო, როგორც მისი განუყოფელი ნაწილი, წარმოადგენს არა თავისთავად მიზანს, არამედ საშუალებას სხვა მიზნის მისაღწევად.

უსამართლო იქნებოდა, ამ საკითხში მხოლოდ იმ ჯგუფების პრობლემის დანახვა, რომლებიც დამოუკიდებელი სასამართლოს იდეას არსებითად ეკონომიკური განვითარების პერსპექტივით ხედავენ. მართლმსაჯულების დანიშნულება და მისი დემოკრატიული განზომილება სრულად თუ არა, დიდწილად ასევე უგულებელყოფილი აქვთ იმ ჯგუფებსაც, რომლებიც გაცხადებულად განვითარებისა და პროგრესის განსხვავებულ კონცეფციას აღიარებენ.  

 

  1. რა შეცდომები დავუშვით სასამართლო რეფორმის გზაზე?

სასამართლო არ არის იზოლირებული საერთო პოლიტიკური სისტემისგან და ამდენად, ის ერთდროულად შესაძლოა პრობლემის ნაწილიც იყოს და გამოხატულებაც. დღეს კარგად ჩანს, რომ ქართული სასამართლო სრულად იმეორებს მართვის და ძალაუფლების ორგანიზების იმ მანკიერ ლოგიკას, რომელიც მთელი პოლიტიკური სისტემისთვისაა დამახასიათებელი. რთულია იმის თქმა, პოლიტიკური კლასის და მართვის სისტემების ცვლილების გარეშე არსებობს თუ არა ძირეული გარდაქმნის რესურსი სასამართლოში. თუმცა, ამის მიუხედავად, საკმარისი გამოცდილება დაგროვდა იმისათვის, რომ სასამართლო რეფორმის პროცესში ამ დრომდე დაშვებულ შეცდომებზე ვილაპარაკოთ.  

დღეს უკვე ნათლად ჩანს, რომ წარსულთან გამკლავების არასაკმარისმა სურვილმა და ძალისხმევამ, ქართულ საზოგადოებას, მათ შორის, სასამართლოს არ მისცა მოჯადოებული წრის გარღვევის საშუალება. უფრო მეტიც, “იმიტირებულმა” დემოკრატიულმა ტრანზიციამ და ინსტიტუტებმა წარსულის არაერთი მძიმე გამოცდილება დღევანდელობის ნაწილად აქცია.[5]

რეფორმებისთვის მთავარ სტრატეგიად პოლიტიკური შტოებისგან სასამართლოს იზოლაცია შეირჩა და მთელი ინტელექტუალური რესურსი დამცავი ბარიერების გამოგონებაში დაიხარჯა. საკამათო არ არის, რომ სრულფასოვან მოქმედებაში არც ეს ბარიერები მოსულა. თუმცა, ნათელია ისიც, რომ ამ სტრატეგიამ ინსტიტუციური დეპოლიტიზირების ნაცვლად პრობლემების დეპოლიტიზირება უფრო მოიტანა და მმართველ პოლიტიკურ ჯგუფს პასუხისმგებლობისგან თავის დასაღწევი სივრცეები შეუქმნა.

ინსტიტუციური მოდერნიზაციის ლოგიკით სიარულმა წაახალისა “კორპორატიული დამოუკიდებლობის” იდეა სასამართლოში, რომელსაც თითქმის არაფერი აქვს საერთო დამოუკიდებლობის მთავარ ღირებულებებთან. დამოუკიდებლობის სახელით შეიქმნა ჩაკეტილი, არაანგარიშვალდებული, პროფესიულ და ბიუროკრატიულ “პრივილეგიებზე” აგებული სისტემა.[6] 

რაც მთავარია, რეფორმის პროცესმა დაკარგა საკვანძო მიმართულება - რეალური ძალაუფლების და გავლენის წყაროები სასამართლოს შიგნით და ჯგუფები, რომლებსაც საკუთარი ინტერესები გააჩნიათ. ფორმალურ ტექსტებსა და ინსტიტუტებზე სწორებამ, რომლებიც ძალაუფლების რეალურ სისტემას არ ასახავს,[7] გვერდზე გადადო ცენტრალური მნიშვნელობის საკითხები და ამდენად, გზა გაუხსნა საკანონმდებლო რეფორმით მანიპულირების შესაძლებლობას გავლენიანი ჯგუფების მხრიდან.

ამ და სხვა საკითხებზე მსჯელობის დროულად დაწყება საჭიროა. შესაძლოა, ზოგიერთი უსიამოვნო შეკითხვის დასმა იმის ახსნაშიც დაგვეხმაროს, რატომ ვერ აიდენტიფიცირებს ქართული საზოგადოების დიდი ნაწილი თავის თავს სასამართლოს გარშემო მიმდინარე პროცესებთან. ამ მსჯელობაში გაჩენილი არგუმენტები შეიძლება ახალი ბიძგი იყოს სასამართლო რეფორმის მოჯადოებული წრის გასარღვევად. ეს კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია ახლა, როდესაც მართლმსაჯულების შემდგომი რეფორმირება მიმდინარე პოლიტიკური მოლაპარაკებების საკვანძო საკითხია.

სქოლიო და ბიბლიოგრაფია

[1] Boaventura de Sousa Santos, “The Gatt of Law and Democracy:(Mis)Trusting the Global Reform of Courts”, 1999, p.57.

[2] Nuno Garoupa and Tom Ginsburg, “Judicial Councils and Judicial Independence”, 2009, p.109.

[3] Richard Mohr and Francesco Contini, “Judicial evaluation in context: principles, practices and promise in nine European countries”, 2007, p.260.

[4] იქვე.

[5] Adam Czarnota, “Lustration, Decommunisation and the Rule of Law”, 2009, p.332.

[6] Boaventura de Sousa Santos, “The Gatt of Law and Democracy: Mis(Trusting) the global reform of courts”, 1996, p.75.

[7] David Kosař, “Politics of Judicial Independence and Judicial Accountability in Czechia: Bargaining in the Shadow of the Law between Court Presidents and the Ministry of Justice”, 2017, p.99.

ინსტრუქცია

  • საიტზე წინ მოძრაობისთვის უნდა გამოიყენოთ ღილაკი „tab“
  • უკან დასაბრუნებლად გამოიყენება ღილაკები „shift+tab“