[Skip to Content]

სიახლეების გამოწერა

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შერჩევა დაიწყო/Ջավախքում մեկնարկել է Քննադատական ​​քաղաքականության դպրոցի մասնակիցների ընտրությունը

 

Տե՛ս հայերեն թարգմանությունը ստորև

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი აცხადებს მიღებას ჯავახეთის რეგიონში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შესარჩევად. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა, ჩვენი ხედვით, ნახევრად აკადემიური და პოლიტიკური სივრცეა, რომელიც მიზნად ისახავს სოციალური სამართლიანობის, თანასწორობის და დემოკრატიის საკითხებით დაინტერესებულ ახალგაზრდა აქტივისტებსა და თემის ლიდერებში კრიტიკული ცოდნის გაზიარებას და კოლექტიური მსჯელობისა და საერთო მოქმედების პლატფორმის შექმნას.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა თეორიული ცოდნის გაზიარების გარდა, წარმოადგენს მისი მონაწილეების ურთიერთგაძლიერების, შეკავშირებისა და საერთო ბრძოლების გადაკვეთების ძიების ხელშემწყობ სივრცეს.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეები შეიძლება გახდნენ ჯავახეთის რეგიონში (ახალქალაქის, ნინოწმინდისა და ახალციხის მუნიციპალიტეტებში) მოქმედი ან ამ რეგიონით დაინტერესებული სამოქალაქო აქტივისტები, თემის ლიდერები და ახალგაზრდები, რომლებიც უკვე მონაწილეობენ, ან აქვთ ინტერესი და მზადყოფნა მონაწილეობა მიიღონ დემოკრატიული, თანასწორი და სოლიდარობის იდეებზე დაფუძნებული საზოგადოების მშენებლობაში.  

პლატფორმის ფარგლებში წინასწარ მომზადებული სილაბუსის საფუძველზე ჩატარდება 16 თეორიული ლექცია/დისკუსია სოციალური, პოლიტიკური და ჰუმანიტარული მეცნიერებებიდან, რომელსაც სათანადო აკადემიური გამოცდილების მქონე პირები და აქტივისტები წაიკითხავენ.  პლატფორმის მონაწილეების საჭიროებების გათვალისწინებით, ასევე დაიგეგმება სემინარების ციკლი კოლექტიური მობილიზაციის, სოციალური ცვლილებებისთვის ბრძოლის სტრატეგიებსა და ინსტრუმენტებზე (4 სემინარი).

აღსანიშნავია, რომ სოციალური სამართლიანობის ცენტრს უკვე ჰქონდა ამგვარი კრიტიკული პოლიტიკის სკოლების ორგანიზების კარგი გამოცდილება თბილისში, მარნეულში, აჭარასა  და პანკისში.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის ფარგლებში დაგეგმილი შეხვედრების ფორმატი:

  • თეორიული ლექცია/დისკუსია
  • გასვლითი ვიზიტები რეგიონებში
  • შერჩეული წიგნის/სტატიის კითხვის წრე
  • პრაქტიკული სემინარები

სკოლის ფარგლებში დაგეგმილ შეხვედრებთან დაკავშირებული ორგანიზაციული დეტალები:

  • სკოლის მონაწილეთა მაქსიმალური რაოდენობა: 25
  • ლექციებისა და სემინარების რაოდენობა: 20
  • სალექციო დროის ხანგრძლივობა: 8 საათი (თვეში 2 შეხვედრა)
  • ლექციათა ციკლის ხანგრძლივობა: 6 თვე (ივლისი-დეკემბერი)
  • ლექციების ჩატარების ძირითადი ადგილი: ნინოწმინდა, თბილისი
  • კრიტიკული სკოლის მონაწილეები უნდა დაესწრონ სალექციო საათების სულ მცირე 80%-ს.

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი სრულად დაფარავს  მონაწილეების ტრანსპორტირების ხარჯებს.

შეხვედრებზე უზრუნველყოფილი იქნება სომხურ ენაზე თარგმანიც.

შეხვედრების შინაარსი, გრაფიკი, ხანგრძლივობა და ასევე სხვა ორგანიზაციული დეტალები შეთანხმებული იქნება სკოლის მონაწილეებთან, ადგილობრივი კონტექსტისა და მათი ინტერესების გათვალისწინებით.

მონაწილეთა შერჩევის წესი

პლატფორმაში მონაწილეობის შესაძლებლობა ექნებათ უმაღლესი განათლების მქონე (ან დამამთავრებელი კრუსის) 20 წლიდან 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებს. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლაში მონაწილეობის სურვილის შემთხვევაში გთხოვთ, მიმდინარე წლის 30 ივნისამდე გამოგვიგზავნოთ თქვენი ავტობიოგრაფია და საკონტაქტო ინფორმაცია.

დოკუმენტაცია გამოგვიგზავნეთ შემდეგ მისამართზე: [email protected] 

გთხოვთ, სათაურის ველში მიუთითოთ: "კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა ჯავახეთში"

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის განხორციელება შესაძლებელი გახდა პროექტის „საქართველოში თანასწორობის, სოლიდარობის და სოციალური მშვიდობის მხარდაჭერის“ ფარგლებში, რომელსაც საქართველოში შვეიცარიის საელჩოს მხარდაჭერით სოციალური სამართლიანობის ცენტრი ახორციელებს.

 

Սոցիալական արդարության կենտրոնը հայտարարում է Ջավախքի տարածաշրջանում բնակվող երիտասարդների ընդունելիություն «Քննադատական մտածողության դպրոցում»

Քննադատական մտածողության դպրոցը մեր տեսլականով կիսակադեմիական և քաղաքական տարածք է, որի նպատակն է կիսել քննադատական գիտելիքները երիտասարդ ակտիվիստների և համայնքի լիդեռների հետ, ովքեր հետաքրքրված են սոցիալական արդարությամբ, հավասարությամբ և ժողովրդավարությամբ, և ստեղծել կոլեկտիվ դատողությունների և ընդհանուր գործողությունների հարթակ:

Քննադատական մտածողության դպրոցը, բացի տեսական գիտելիքների տարածումից, ներկայացնում  է որպես տարածք փոխադարձ հնարավորությունների ընդլայնման, մասնակիցների միջև ընդհանուր պայքարի միջոցով խնդիրների հաղթահարման և համախմբման համար։

Քննադատական մտածողության դպրոցի մասնակից կարող են դառնալ Ջավախքի տարածաշրջանի (Նինոծմինդա, Ախալքալաքի, Ախալցիխեի) երտասարդները, ովքեր հետաքրքրված են քաղաքական աքտիվիզմով, գործող ակտիվիստներ, համայնքի լիդեռները և շրջանում բնակվող երտասարդները, ովքեր ունեն շահագրգռվածություն և պատրաստակամություն՝ կառուցելու ժողովրդավարական, հավասարազոր և համերաշխության վրա հիմնված հասարակություն։

Հիմնվելով հարթակի ներսում նախապես պատրաստված ուսումնական ծրագրի վրա՝ 16 տեսական դասախոսություններ/քննարկումներ կկազմակերպվեն սոցիալական, քաղաքական և հումանիտար գիտություններից՝ համապատասխան ակադեմիական փորձ ունեցող անհատների և ակտիվիստների կողմից: Հաշվի առնելով հարթակի մասնակիցների կարիքները՝ նախատեսվում է նաև սեմինարների շարք կոլեկտիվ մոբիլիզացիայի, սոցիալական փոփոխությունների դեմ պայքարի ռազմավարությունների և գործիքների վերաբերյալ  (4 սեմինար):

Հարկ է նշել, որ Սոցիալական արդարության կենտրոնն արդեն ունի նմանատիպ քննադատական քաղաքականության դպրոցներ կազմակերպելու լավ փորձ Թբիլիսիում, Մառնեուլիում, Աջարիայում և Պանկիսիում։

Քննադատական քաղաքականության դպրոցի շրջանակներում նախատեսված հանդիպումների ձևաչափը

  • Տեսական դասախոսություն/քննարկում
  • Այցելություններ/հանդիպումներ տարբեր մարզերում
  • Ընթերցանության գիրք / հոդված ընթերցման շրջանակ
  • Գործնական սեմինարներ

Դպրոցի կողմից ծրագրված հանդիպումների կազմակերպչական մանրամասներ

  • Դպրոցի մասնակիցների առավելագույն թիվը՝ 25
  • Դասախոսությունների և սեմինարների քանակը՝ 20
  • Դասախոսության տևողությունը՝ 8 ժամ (ամսական 2 հանդիպում)
  • Դասախոսությունների տևողությունը՝ 6 ամիս (հուլիս-դեկտեմբեր)
  • Դասախոսությունների հիմնական վայրը՝ Նինոծմինդա, Թբիլիսի
  • Քննադատական դպրոցի մասնակիցները պետք է մասնակցեն դասախոսության ժամերի առնվազն 80%-ին:

Սոցիալական արդարության կենտրոնն ամբողջությամբ կհոգա մասնակիցների տրանսպորտային ծախսերը։

Հանդիպումների ժամանակ կապահովվի հայերեն լզվի թարգմանությունը։

Հանդիպումների բովանդակությունը, ժամանակացույցը, տևողությունը և կազմակերպչական այլ մանրամասներ կհամաձայնեցվեն դպրոցի մասնակիցների հետ՝ հաշվի առնելով տեղական համատեքստը և նրանց հետաքրքրությունները:

Մասնակիցների ընտրության ձևաչափը

Դպրոցում մասնակցելու հնարավորություն կնձեռվի բարձրագույն կրթություն ունեցող կամ ավարտական կուրսի 20-ից-35 տարեկան ուսանողներին/երտասարդներին։ 

Եթե ցանկանում եք մասնակցել քննադատական քաղաքականության դպրոցին, խնդրում ենք ուղարկել մեզ ձեր ինքնակենսագրությունը և կոնտակտային տվյալները մինչև հունիսի 30-ը։

Փաստաթղթերն ուղարկել հետևյալ հասցեով; [email protected]

Խնդրում ենք վերնագրի դաշտում նշել «Քննադատական մտածողության դպրոց Ջավախքում»:

Ջավախքում Քննադատական մտածողության դպրոցի իրականացումը հնարավոր է դարձել «Աջակցություն Վրաստանում հավասարության, համերաշխության և սոցիալական խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում, որն իրականացվում է Սոցիալական արդարության կենտրոնի կողմից Վրաստանում Շվեյցարիայի դեսպանատան աջակցությամբ ։

შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა უფლებები / თვალსაზრისი

ქმედუნარიანობის რეფორმის პრაქტიკაში განხორციელების სირთულეები ფსიქიატრის თვალთახედვიდან

ნანა ზავრადაშვილი 

2015 წელს, საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საფუძველზე, საქართველოს პარლამენტმა განახორციელა ქმედუნარიანობის რეფორმა, რითაც ქმედუუნარობის მანამდე არსებული მოდელი მხარდაჭერის მოდელით ჩაანაცვლა. ასეთი მნიშვნელოვანი ცვლილების აღსრულება მოითხოვდა ინსტიტუციური სისტემის გარდაქმნასა და საჭირო რესურსების მოძიებას, რაც არ მომხდარა, როგორც არა ერთი კვლევა და ანგარიში მიუთითებს. უპირველესად, ეს გამოწვეული იყო ქვეყანაში რეფორმისთვის საჭირო სახსრებისა და პროფესიონალების მწვავე დეფიციტით და, რაც უფრო მნიშვნელოვანია, სათანადო ცვლილებების ხედვისა და გეგმის არარსებობის გამო.

რეფორმის განხორციელებიდან 5 წლის თავზე მნიშვნელოვანია იმის ანალიზი, თუ როგორ შეიცვალა ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში მოთავსებასთან, მკურნალობის არჩევასა და გაწერასთან დაკავშირებული საკითხები იმ ადამიანების ცხოვრებაში, ვისაც ეს რეფორმა უშუალოდ ეხება. პრობლემები ისევ რჩება – ჰოსპიტალიზაციის მიმართ განსხვავებული დამოკიდებულება; ფსიქო-სოციალური საჭიროების მქონე პირის მიერ გადაწყვეტილების მიღების სირთულე ჯეროვანი მხარდაჭერის არარსებობის ფონზე; მისი და მისი ოჯახის წევრების ინფორმირებულობის ნაკლებობა ქმედუნარიანობისა და მხარდაჭერის სისტემის შესახებ; სამართლებრივი დაცვის მექანიზმების სისუსტე და სხვ. შეიძლება ითქვას, რომ თითქმის არაფერი შეცვლილა.

ფსიქიატრი რომ გავხდი, საავადმყოფოში დამხვდნენ პაციენტები, რომლებიც არასოდეს ეწერებოდნენ და სულ საავადმყოფოში ცხოვრობდნენ. ზოგ მათგანს ოჯახის წევრები ხანდახან აკითხავდნენ, მაგრამ სახლში არ მიყავდათ, იმ სახლში, რომელიც მარტო მათი არ იყო და მემკვიდრეობით ამ ადამიანსაც ეკუთნოდა. ოჯახის წევრები ფიქრობდნენ, რომ რადგან პაციენტს ფსიქიკური ჯანმრთელობის პრობლემა ჰქონდა, სახლი აღარ სჭირდებოდა. ზოგჯერ თვითონ ეს ადამიანიც ასე მიიჩნევდა და მხოლოდ იმისთვის იყო მადლობელი, რომ არ ივიწყებდნენ. როგორც წესი, ოჯახის წევრები მეურვეებიც იყვნენ და მემკვიდრეობას ასე იკანონებდნენ.

დიდი დრო გავიდა, მაგრამ ასეთ დამოკიდებულებას, შეიძლება სხვანაირად ფორმულირებულს, ისევ ვაწყდებით:

„კი ბატონო გავიყვან და იცხოვროს ჩვენთან, მაგრამ ......“

„ვინ აგებს პასუხს, სახლში პატარა ბავშვები გვყავს?“

„სახლში არც წამალს სვამს და არც გვიჯერებს, გარეთ გადის და მეზობლებს აწუხებს“

„ძლივს მოვიყვანეთ საავადმყოფოში და ცოტა კიდევ რომ გააჩეროთ, არ შეიძლება?“

ვინ იცის, დამატებით კიდევ რამდენი არგუმენტი მომისმენია, როდესაც ვუხსნიდი ოჯახის წევრს/მეურვეს, რომ ადამიანი აღარ საჭიროებდა მკურნალობის გაგრძელებას და უნდა გაწერილიყო.

ქმედუნარიანობის რეფორმას ჯერ დიდი ცვლილებები არ მოჰყოლია: მხარდამჭერები ისევ იმ პრინციპებით ხელმძღვანელობენ, როგორც მანამდე, როცა მეურვეები ერქვათ, რადგან არავის უზრუნია მათ მომზადებაზე, ინდივიდუალური უნარ-ჩვევების განვითარებასა თუ მხარდაჭერაზე. ამავე დროს გაჩნდა ახალი პრობლემა, როცა ოჯახის წევრი/ახლობელი უარს ამბობს მხარდაჭერაზე იმ მოტივით, რომ არ უნდა პასუხისმგებლობის აღება და დრო არ აქვს. არაერთხელ მომისმენია ასეთი რამ: „თუ არაფრის უფლება არ მექნება, რატომ ავიტკივო აუტკივარი თავი, ჩემი პრობლემებიც მეყოფა, ვინც გინდათ, ის დაუნიშნეთ.“

სამწუხაროდ, საქართველოში მხარდაჭერაში ჯერ კიდევ ზრუნვა, მოვლა ან/და სრული კონტროლი თუ სახლში გამოკეტვა იგულისხმება. სხვადასხვა კვლევის მიხედვით, ფსიქო-სოციალური საჭიროების მქონე პირს ყველაზე მეტი კონფლიქტი სწორედ ოჯახის იმ წევრთან აქვს, ვინც მასზე ზრუნავს. მეტიც, ჩემი პრაქტიკიდან, ძალიან ხშირად სწორედ ოჯახური პრობლემები და კონფლიქტები გამხდარა ფსიქიკური მდგომარეობის გაუარესებისა და სტაციონარში მოხვედრის მიზეზი. კვლევები ადასტურებს, რომ ფსიქიკური ჯანმრთელობის პრობლემის მართვისთვის მნიშვნელოვანია, თუ სტაციონარიდან რა გარემოში ეწერება პაციენტი და როგორია გარემოცვის მოლოდინები. თუმცა, ისეც ხდება, რომ პაციენტს საავადმყოფოდან სახლამდე აცილებენ და ნათესავები ან კარს არ უღებენ, ხოლო მეზობლები პროტესტის ნიშნად პატრულს იძახებენ.

ამგვარი დამოკიდებულებების მიზეზები იმ უამრავ ფსიქოლოგიურ, სოციალურ თუ ეკონომიკურ სირთულეში უნდა ვეძებოთ, რომლის წინაშეც შშმ პირთა ოჯახის წევრი მხარდამჭერები დგებიან, რომლებიც პირზე ზრუნვის ფუნქციასაც ითავსებენ. ჰკითხეთ მხარდამჭერებს,

  • შეუძლიათ ხანდახან მაინც დაისვენონ? - არა (თუ არ მოათავსეს მხარდაჭერის მიმღები პირი ფსიქიატრიულ დაწესებულებაში, რაც ხშირად მათთვის ამოსუნთქვის საშუალებაა);
  • იციან, როგორ მოიქცნენ სხვადასხვა რთულ სიტუაციაში? - არა (იძახებენ სასწრაფოს და ცდილობენ პირის ფსიქიატრიულ დაწესებულებაში გადაყვანას);
  • ეხმარება ვინმე? - არა (ხომ შეიძლება, გასვლა დასჭირდეს ან დასვენება, ვერავინ ჩაანაცვლებს, ისევ საავადმყოფო);
  • რომ ვერ მუშაობს და ფინანსურად უჭირს, იღებს დახმარებას? - არა (ისევ საავადმყოფო, რომ ხარჯი დაზოგოს);
  • ვინმე უხსნის, როგორ იზრუნოს საკუთარ თავზე? - არა (მატულობს გაღიზიანება და გულისწყრომა, რომ შშმ პირია ყველაფერში დამნაშავე).

გამოდის, რომ სახელმწიფოს მიერ მხარდაჭერისა და გაძლიერების პოლიტიკის არარსებობის ფონზე, სხვადასხვა პრობლემის მოსაგვარებლად ინსტიტუციონალიზაციის მოთხოვნა კვლავ მაღალია. ამიტომაც, როცა ვსაუბრობთ დეინსტიტუციონალიზაციაზე და პაციენტების საავადმყოფოდან გაწერაზე, ოჯახები/მხარდამჭერები ამას პირად საფრთხედ აღიქვამენ და ეწინააღმდეგებიან ხან პასიურად („მესმის, მაგრამ ჩვენ რა ვქნათ?“) და ხან აქტიურად („თუ რამე მოხდა, პასუხს აგებთ“). ამ პრობლემის მოგვარება მხოლოდ მათი გაძლიერებით არის შესაძლებელი – ოჯახს/მხარდამჭერ პირებს სჭირდებათ თანადგომა, დახმარება, სპეციალური ცოდნა, გადამზადება (განსაკუთრებით, მათი ფართო მოვალეობების, ვალდებულებების და სამართლებრივი პასუხისმგებლობების გათვალისწინებით), რაც, ამ ეტაპზე, არ აქვთ და მხარდამჭერის ფუნქცია შეუსაბამოდ დიდ ტვირთად აწევთ.

რა თქმა უნდა, ინსტიტუციონალიზაციაც არ არის გამოსავალი, პირიქით, ადამიანის უფლებების უხეში დარღვევაა. იზოლაციისა და საკუთარ ცხოვრებაზე კონტროლის არარსებობის გამო, სხვადასხვა უფლების მსგავსად, ფსიქიატრიულ დაწესებულებაში მყოფი ადამიანები მოკლებულნი არიან შესაძლებლობას, ისარგებლონ ქმედუნარიანობისა და მხარდაჭერის სისტემით. განსაკუთრებით პრობლემურია ბენეფიციარის მიერ ინფორმირებული გადაწყვეტილების მიღება ჩასატარებელი მკურნალობის შესახებ. რასაკვირველია, ამ შემთხვევაში მნიშვნელოვანია ინდივიდუალური მიდგომა. არჩევანის გაკეთებისას მათ, როგორც წესი, სჭირდებათ გასაგები და თანმიმდევრული ინფორმაცია დაავადებისა და მკურნალობის შესახებ, ხოლო ექიმს – კომუნიკაციის კარგი უნარები და საკმარისი დრო. დაწესებულებებში, სადაც ერთ ექიმს 15-ზე მეტი პაციენტი ჰყავს, ინდივიდუალური მიდგომა და თერაპიული ურთიერთობა ძნელად წარმოსადგენია.

გადაწყვეტილების მიღების უნარებისა და დამოუკიდებლობის ხარისხი ინსტიტუციონალიზაციის ხანგრძლივობის პარალელურად ქვეითდება – ხანგრძლივი სტაციონარული მკურნალობა იწვევს ე.წ. ჰოსპიტალიზმის სინდრომს. ამ დროს პირს შეიძლება საერთოდ არ სურდეს გადაწყვეტილების მიღებაში მონაწილეობა და თანახმა იყოს, რომ სხვებმა (მხარდამჭერებმა, პროფესიონალებმა) მის ნაცვლად მიიღონ გადაწყვეტილება. თუ შეეკითხებით ამ პირს, თუ სად უნდა ცხოვრება, გიპასუხებთ, რომ საავადმყოფოში, რადგან პერსონალი კეთილია და „არაფერს არ აკლებენ“.

არსებითია, რომ სახელმწიფომ გაიაზროს შექმნილი მდგომარეობა და არსებული სისტემური პრობლემები. ეს პრობლემები მრავალგვარია და მათ გადაჭრაზე ზრუნვაც ასევე მრავალმხრივი უნდა იყოს. თუმცა, ერთი რამ ცხადია - კოგნიტური უნარების შეზღუდვა, მათ შორის, სერიოზულიც კი, არ შეიძლება წარმოადგენდეს პირის ქმედუნარიანობის რაიმე ტიპის შეზღუდვის მიზეზს. პირიქით, პაციენტებთან უნდა მიმდინარეობდეს მათი უნარების აღდგენასა და შენარჩუნებაზე მუშაობა. ადამიანს შეიძლება დაუქვეითდეს გადაწყვეტილების მიღების უნარი, მაგრამ ყოველთვის არის შესაძლებლობა, რომ გავესაუბროთ, ავუხსნათ, მივაწოდოთ ინფორმაცია და ჩავრთოთ გადაწყვეტილების მიღების პროცესში. იდეალურია, როდესაც პაციენტის ნება და არჩევანი გათვალისწინებულია და შეთავაზებული დახმარება პასუხობს პაციენტის სურვილსა და მოთხოვნებს.

საქართველოში არსებული მდგომარეობიდან გამომდინარე, არსებითია, რომ სახელმწიფომ ყველა ღონე იხმაროს დეინსტიტუციონალიზაციის წარმართვისთვის და იმისთვის, რომ ფსიქიატრიულ დაწესებულებებში მყოფ პირებს გაწერის შემდეგ ჰქონდეთ წასასვლელი. ამასთან, უნდა გვახსოვდეს, რომ ოჯახი არის მნიშვნელოვანი მხარდამჭერი რესურსი და მას სჭირდება გაძლიერება, დასვენება, ამოსუნთქვა და ეკონომიკური და ფსიქოლოგიური საკითხების მოგვარებაში დახმარება.

ამ რეკომენდაციების შესრულებას სახელმწიფოს ნება, მნიშვნელოვანი მოცულობის შრომა და რესურსები სჭირდება. სამწუხაროდ, დღეს საავადმყოფოში მედიკამენტური მკურნალობა უპირატესია – სათემო სერვისებისა (მათ შორის, მხარდაჭერის სერვისის) და საცხოვრებლის დეფიციტის გამო ჰოსპიტალიზაცია ოჯახის წევრებისთვის ამოსუნთქვის ერთადერთი საშუალებაა.

ნათელია, რომ მანამ, სანამ დეინსტიტუციონალიზაციის პროცესი ჯეროვნად არ დაიგეგმება და არ განხორციელდება, არ განვითარდება ალტერნატიული სათემო სერვისები, სადაც ადამიანებს დამოუკიდებელი ცხოვრების უნარების დასწავლასა და აღდგენაში დაეხმარებიან, არ ჩამოყალიბდება მხარდამჭერთა გამართული ინსტიტუტი და სამართლებრივი დაცვის ძლიერი მექანიზმები, გვექნება ქმედუნარიანობის სისტემის კანონმდებლობით მოწესრიგებული წესები და რეგულაციები, რომლებიც რეალურად ბევრი ადამიანისთვის პრაქტიკაში არ ხორციელდება.

ბლოგპოსტი მომზადებულია პროექტის - „ქმედუნარიანობის ინსტიტუტის განხორციელების ხელშეწყობა საქართველოში“ - ფარგლებში. პროექტი მხარდაჭერილია „ღია საზოგადოების ფონდების“ (OSF) მიერ და მას ახორციელებენ ორგანიზაციები - „ადამიანის უფლებების სწავლებისა და მონიტორინგის ცენტრი“ (EMC), „პარტნიორობა ადამიანის უფლებებისათვის“ (PHR), „საქართველოს სოციალურ მუშაკთა ასოციაცია“ (GASW) და „გლობალური ინიციატივა ფსიქიატრიაში - თბილისი“ (GIP – Tbilisi).ბლოგპოსტში გამოთქმული მოსაზრებები გამოხატავს ავტორის პოზიციას და შესაძლოა არ ასახავდეს „ღია საზოგადოების ფონდების" პოზიციას.

ინსტრუქცია

  • საიტზე წინ მოძრაობისთვის უნდა გამოიყენოთ ღილაკი „tab“
  • უკან დასაბრუნებლად გამოიყენება ღილაკები „shift+tab“