[Skip to Content]

სიახლეების გამოწერა

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შერჩევა დაიწყო/Ջավախքում մեկնարկել է Քննադատական ​​քաղաքականության դպրոցի մասնակիցների ընտրությունը

 

Տե՛ս հայերեն թարգմանությունը ստորև

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი აცხადებს მიღებას ჯავახეთის რეგიონში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შესარჩევად. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა, ჩვენი ხედვით, ნახევრად აკადემიური და პოლიტიკური სივრცეა, რომელიც მიზნად ისახავს სოციალური სამართლიანობის, თანასწორობის და დემოკრატიის საკითხებით დაინტერესებულ ახალგაზრდა აქტივისტებსა და თემის ლიდერებში კრიტიკული ცოდნის გაზიარებას და კოლექტიური მსჯელობისა და საერთო მოქმედების პლატფორმის შექმნას.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა თეორიული ცოდნის გაზიარების გარდა, წარმოადგენს მისი მონაწილეების ურთიერთგაძლიერების, შეკავშირებისა და საერთო ბრძოლების გადაკვეთების ძიების ხელშემწყობ სივრცეს.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეები შეიძლება გახდნენ ჯავახეთის რეგიონში (ახალქალაქის, ნინოწმინდისა და ახალციხის მუნიციპალიტეტებში) მოქმედი ან ამ რეგიონით დაინტერესებული სამოქალაქო აქტივისტები, თემის ლიდერები და ახალგაზრდები, რომლებიც უკვე მონაწილეობენ, ან აქვთ ინტერესი და მზადყოფნა მონაწილეობა მიიღონ დემოკრატიული, თანასწორი და სოლიდარობის იდეებზე დაფუძნებული საზოგადოების მშენებლობაში.  

პლატფორმის ფარგლებში წინასწარ მომზადებული სილაბუსის საფუძველზე ჩატარდება 16 თეორიული ლექცია/დისკუსია სოციალური, პოლიტიკური და ჰუმანიტარული მეცნიერებებიდან, რომელსაც სათანადო აკადემიური გამოცდილების მქონე პირები და აქტივისტები წაიკითხავენ.  პლატფორმის მონაწილეების საჭიროებების გათვალისწინებით, ასევე დაიგეგმება სემინარების ციკლი კოლექტიური მობილიზაციის, სოციალური ცვლილებებისთვის ბრძოლის სტრატეგიებსა და ინსტრუმენტებზე (4 სემინარი).

აღსანიშნავია, რომ სოციალური სამართლიანობის ცენტრს უკვე ჰქონდა ამგვარი კრიტიკული პოლიტიკის სკოლების ორგანიზების კარგი გამოცდილება თბილისში, მარნეულში, აჭარასა  და პანკისში.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის ფარგლებში დაგეგმილი შეხვედრების ფორმატი:

  • თეორიული ლექცია/დისკუსია
  • გასვლითი ვიზიტები რეგიონებში
  • შერჩეული წიგნის/სტატიის კითხვის წრე
  • პრაქტიკული სემინარები

სკოლის ფარგლებში დაგეგმილ შეხვედრებთან დაკავშირებული ორგანიზაციული დეტალები:

  • სკოლის მონაწილეთა მაქსიმალური რაოდენობა: 25
  • ლექციებისა და სემინარების რაოდენობა: 20
  • სალექციო დროის ხანგრძლივობა: 8 საათი (თვეში 2 შეხვედრა)
  • ლექციათა ციკლის ხანგრძლივობა: 6 თვე (ივლისი-დეკემბერი)
  • ლექციების ჩატარების ძირითადი ადგილი: ნინოწმინდა, თბილისი
  • კრიტიკული სკოლის მონაწილეები უნდა დაესწრონ სალექციო საათების სულ მცირე 80%-ს.

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი სრულად დაფარავს  მონაწილეების ტრანსპორტირების ხარჯებს.

შეხვედრებზე უზრუნველყოფილი იქნება სომხურ ენაზე თარგმანიც.

შეხვედრების შინაარსი, გრაფიკი, ხანგრძლივობა და ასევე სხვა ორგანიზაციული დეტალები შეთანხმებული იქნება სკოლის მონაწილეებთან, ადგილობრივი კონტექსტისა და მათი ინტერესების გათვალისწინებით.

მონაწილეთა შერჩევის წესი

პლატფორმაში მონაწილეობის შესაძლებლობა ექნებათ უმაღლესი განათლების მქონე (ან დამამთავრებელი კრუსის) 20 წლიდან 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებს. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლაში მონაწილეობის სურვილის შემთხვევაში გთხოვთ, მიმდინარე წლის 30 ივნისამდე გამოგვიგზავნოთ თქვენი ავტობიოგრაფია და საკონტაქტო ინფორმაცია.

დოკუმენტაცია გამოგვიგზავნეთ შემდეგ მისამართზე: [email protected] 

გთხოვთ, სათაურის ველში მიუთითოთ: "კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა ჯავახეთში"

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის განხორციელება შესაძლებელი გახდა პროექტის „საქართველოში თანასწორობის, სოლიდარობის და სოციალური მშვიდობის მხარდაჭერის“ ფარგლებში, რომელსაც საქართველოში შვეიცარიის საელჩოს მხარდაჭერით სოციალური სამართლიანობის ცენტრი ახორციელებს.

 

Սոցիալական արդարության կենտրոնը հայտարարում է Ջավախքի տարածաշրջանում բնակվող երիտասարդների ընդունելիություն «Քննադատական մտածողության դպրոցում»

Քննադատական մտածողության դպրոցը մեր տեսլականով կիսակադեմիական և քաղաքական տարածք է, որի նպատակն է կիսել քննադատական գիտելիքները երիտասարդ ակտիվիստների և համայնքի լիդեռների հետ, ովքեր հետաքրքրված են սոցիալական արդարությամբ, հավասարությամբ և ժողովրդավարությամբ, և ստեղծել կոլեկտիվ դատողությունների և ընդհանուր գործողությունների հարթակ:

Քննադատական մտածողության դպրոցը, բացի տեսական գիտելիքների տարածումից, ներկայացնում  է որպես տարածք փոխադարձ հնարավորությունների ընդլայնման, մասնակիցների միջև ընդհանուր պայքարի միջոցով խնդիրների հաղթահարման և համախմբման համար։

Քննադատական մտածողության դպրոցի մասնակից կարող են դառնալ Ջավախքի տարածաշրջանի (Նինոծմինդա, Ախալքալաքի, Ախալցիխեի) երտասարդները, ովքեր հետաքրքրված են քաղաքական աքտիվիզմով, գործող ակտիվիստներ, համայնքի լիդեռները և շրջանում բնակվող երտասարդները, ովքեր ունեն շահագրգռվածություն և պատրաստակամություն՝ կառուցելու ժողովրդավարական, հավասարազոր և համերաշխության վրա հիմնված հասարակություն։

Հիմնվելով հարթակի ներսում նախապես պատրաստված ուսումնական ծրագրի վրա՝ 16 տեսական դասախոսություններ/քննարկումներ կկազմակերպվեն սոցիալական, քաղաքական և հումանիտար գիտություններից՝ համապատասխան ակադեմիական փորձ ունեցող անհատների և ակտիվիստների կողմից: Հաշվի առնելով հարթակի մասնակիցների կարիքները՝ նախատեսվում է նաև սեմինարների շարք կոլեկտիվ մոբիլիզացիայի, սոցիալական փոփոխությունների դեմ պայքարի ռազմավարությունների և գործիքների վերաբերյալ  (4 սեմինար):

Հարկ է նշել, որ Սոցիալական արդարության կենտրոնն արդեն ունի նմանատիպ քննադատական քաղաքականության դպրոցներ կազմակերպելու լավ փորձ Թբիլիսիում, Մառնեուլիում, Աջարիայում և Պանկիսիում։

Քննադատական քաղաքականության դպրոցի շրջանակներում նախատեսված հանդիպումների ձևաչափը

  • Տեսական դասախոսություն/քննարկում
  • Այցելություններ/հանդիպումներ տարբեր մարզերում
  • Ընթերցանության գիրք / հոդված ընթերցման շրջանակ
  • Գործնական սեմինարներ

Դպրոցի կողմից ծրագրված հանդիպումների կազմակերպչական մանրամասներ

  • Դպրոցի մասնակիցների առավելագույն թիվը՝ 25
  • Դասախոսությունների և սեմինարների քանակը՝ 20
  • Դասախոսության տևողությունը՝ 8 ժամ (ամսական 2 հանդիպում)
  • Դասախոսությունների տևողությունը՝ 6 ամիս (հուլիս-դեկտեմբեր)
  • Դասախոսությունների հիմնական վայրը՝ Նինոծմինդա, Թբիլիսի
  • Քննադատական դպրոցի մասնակիցները պետք է մասնակցեն դասախոսության ժամերի առնվազն 80%-ին:

Սոցիալական արդարության կենտրոնն ամբողջությամբ կհոգա մասնակիցների տրանսպորտային ծախսերը։

Հանդիպումների ժամանակ կապահովվի հայերեն լզվի թարգմանությունը։

Հանդիպումների բովանդակությունը, ժամանակացույցը, տևողությունը և կազմակերպչական այլ մանրամասներ կհամաձայնեցվեն դպրոցի մասնակիցների հետ՝ հաշվի առնելով տեղական համատեքստը և նրանց հետաքրքրությունները:

Մասնակիցների ընտրության ձևաչափը

Դպրոցում մասնակցելու հնարավորություն կնձեռվի բարձրագույն կրթություն ունեցող կամ ավարտական կուրսի 20-ից-35 տարեկան ուսանողներին/երտասարդներին։ 

Եթե ցանկանում եք մասնակցել քննադատական քաղաքականության դպրոցին, խնդրում ենք ուղարկել մեզ ձեր ինքնակենսագրությունը և կոնտակտային տվյալները մինչև հունիսի 30-ը։

Փաստաթղթերն ուղարկել հետևյալ հասցեով; [email protected]

Խնդրում ենք վերնագրի դաշտում նշել «Քննադատական մտածողության դպրոց Ջավախքում»:

Ջավախքում Քննադատական մտածողության դպրոցի իրականացումը հնարավոր է դարձել «Աջակցություն Վրաստանում հավասարության, համերաշխության և սոցիալական խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում, որն իրականացվում է Սոցիալական արդարության կենտրոնի կողմից Վրաստանում Շվեյցարիայի դեսպանատան աջակցությամբ ։

სხვა / თვალსაზრისი

ენგურს მიღმა დილა სხვანაირად თენდება

სალომე ასანიძე 

ფოტო: თემურ ბართავა

„მთავარი ის კი არ არის, ვართ თუ არა ვინმესთან კონფლიქტში, მთავარია - რას ვუშვებით კონფლიქტს და რას ვქმნით მისგან“

თომას. ფ. კრუმი

"ძველ დროს" მონატრებული საბჭოთა თაობის მუდმივი ტრავმა და ტკივილია საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობა და "მონატრებული აფხაზეთის" დაბრუნების საკითხი. ცუდად არ გამიგოთ, ქართველი ხალხისთვის ტერიტორია ყოველთვის იყო იდენტობის მთავარი მარკერი და, ბუნებრივია, ტერიტორიული მთლიანობის დაკარგვა დაუძლეველ ტრავმად დარჩა, როგორც ძველ, ისევე ახალ თაობაში. ამ პატარა ბლოგით არც ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენასთან დაკავშირებულ (უპასუხოდ დარჩენილ) კითხვებზე პასუხის გაცემას ვცდილობ და არც ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის ანალიზს. მე იმ თაობის წარმომადგენელი ვარ, რომელსაც არც აფხაზეთის სილამაზე უნახავს და არც "ტკბილი წარსული" გაუხსენებია, იმ თაობის, რომლისთვისაც რეალურად აფხაზეთი მხოლოდ ისტორიის წიგნში ამოკითხული და სხვა თაობების მიერ გამოთქმული ზღაპარია, სადაც ძირითადად ტერიტორიული დანაკლისია აღნიშნული და აფხაზ ხალხზე მხოლოდ გაკვრით არის საუბარი.

1990-იანი წლების მოვლენებმა აფხაზებსა და ქართველებს დიდი ზიანი მოუტანა. საქართველომ აფხაზეთის ტერიტორია დაკარგა, დაიწყო ე.წ ქართულ-აფხაზური პოსტკოლონიური კონფლიქტი. ბუნებრივია, ტერიტორიის დაკარგვამ გამოიწვია ქართველი ხალხის იდენტობის რღვევა და ხალხის ცნობიერებაში დაუძლეველ ტრავმად დაილექა. ენტონი სმიტი თავის წიგნში "ნაციონალური იდენტობა", საუბრობს ისტორიული მიწის მნიშვნელობაზე ეროვნული იდენტობის ფორმირების პროცესში. სმიტის აზრით, ხალხი და ტერიტორია ეკუთვნის ერთმანეთს. ამ კუთხით, ნებისმიერი მიწის მიმართ კი არ არსებობს კუთვნილება, არამედ იგი უნდა წარმოადგენდეს "ისტორიულ მიწას", სამშობლოს, ხალხის "აკვანს". "ისტორიული მიწა" წარმოადგენს თაობების მიერ ჩამოყალიბებულ ურთიერთდამოკიდებულებას ადამიანსა და ტერიტორიას შორის (Smith, 1991, 19). შესაბამისად, აფხაზეთის ტერიტორიის დაკარგვამ მეტად განსაზღვრა ქართული ეროვნული იდენტობის ფორმირება. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ დაწყებულ პროცესებს, დაემატა აფხაზურ-ქართული კონფლიქტი და 1990-იანი წლების ტრაგიკული მოვლენები სამუდამოდ აღიბეჭდა ჩვენს ცნობიერებაში. თუმცა, ამ მოვლენების მხოლოდ ერთი გადმოსახედიდან შეფასება, არ მიმაჩნია სწორად და აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ აფხაზი ხალხი არის ომგამოვლილი, ტრავმირებული საზოგადოება, რამაც მეტწილად განსაზღვრა აფხაზური ნაციონალური იდენტობის ფორმირება. კონფლიქტის შედეგად აფხაზებმა დაკარგეს უზარმაზარი ადამიანური კაპიტალი, განადგურდა ეკონომიკა. ამ მოვლენების გათვალისწინებით, როგორც ქართულ, ასევე აფხაზურ საზოგადოებაში შეიქმნა ერთმანეთის საპირისპირო ნარატივი, რამაც ხალხის გაუცხოება გამოიწვია. ისტორიკოსები ხშირად მიმართავენ წარსულის რეკონსტრუქციის, წარსულის ნარატივის გამოყენებას აწმყო იდენტობის განსასაზღვრად. შესაბამისად, თაობები იზრდებიან ერთმანეთის საპირისპირო მოსაზრებებზე, სადაც აფხაზებისთვის საქართველო მუდმივი საფრთხის წყაროა, ხოლო ქართველებისთვის აფხაზეთი სანატრელი და დაკარგული ტერიტორია. სწორედ ამიტომ, გასაკვირი არ არის ჩემი თაობის აფხაზ და ქართველ ახალგაზრდებს შორის არსებული "ხიდჩატეხილობის პრობლემა".

დღევანდელ სიტუაციას თუ გადავხედავთ, სრულიად სამართლიანად შემიძლია აღვნიშნო, რომ ჩვენი თაობისთვის აფხაზებსა და ქართველებს შორის თანაცხოვრების გზების ძიება მთავარი პრიორიტეტი უნდა იყოს. მახსოვს სანამ უნივერსიტეტში ჩავაბარებდი და უფრო დეტალურად შევისწავლიდი აფხაზეთის კონფლიქტს, სრულიად გაუცნობიერებლად, ემოციური კავშირის გარეშე, მჯეროდა აფხაზეთის დაბრუნების იდეის, რომელიც ჩვენს კოლექტიურ მეხსიერებაში დაილექა როგორც აუცილებლობა. თუმცა, ბევრი ფიქრისა და თანატოლებთან საუბრის შემდეგ, გონებაში მხოლოდ ერთი დებულება მიტრიალებს - მაშასადმე აფხაზეთი საქართველოა, მაგრამ აფხაზები ქართველები არ არიან. როგორ დავიბრუნოთ ტერიტორია, სადაც თაობები იზრდებიან იმ იდეით, რომ საქართველო მტერია, არც ქართული ენა იციან და აფხაზეთის ომის შესახებ განსხვავებული ისტორიებს ისმენენ. კიდევ ერთი რამაც ჩემი ყურადღება მიიქცია არის ქართველი ხალხის ზოგადი დამოკიდებულება ამ საკითხის მიმართ. ქართველებს ენატრებათ აფხაზეთი, თუმცა აფხაზ ხალხთან ურთიერთობის აღდგენაზე ნაკლებადაა საუბარი, რაც საშუალებას მაძლევს დავსვა კითხვა - თუ აფხაზეთი საქართველოს ნაწილად ითვლება და თუ ის სანატრელი დაკარგული ტერიტორიაა, რომლის დაკარგვამ დაუძლეველი ტრავმა მოგვაყენა და იდენტობა დაგვირღვია, და თუ აფხაზეთში მცხოვრებ ხალხს საქართველოს ნაწილად მივიჩნევთ, მაშინ რატომ არ გვინდა გავაცნობიეროთ და მივიღოთ ის ფაქტი, რომ ამ ხალხს შეიძლება განსხვავებული შეხედულებები ჰქონდეთ? რატომ არ ვეძებთ კომუნიკაციის დამყარების გზებს? რატომ არის ჩვენი თაობისთვის აფხაზეთი მითი და როგორ აზროვნებენ ჩვენი თაობის აფხაზი ახალგაზრდები?

აფხაზებზე ფიქრისას, მხოლოდ ჩვენი თაობის აფხაზები წარმომიდგება თვალწინ, სურათი ბუნდოვანია და, სავარაუდოდ, არც რეალობას შეესაბამება. მე აფხაზ თანატოლებთან კავშირი არ მქონია, ვიცნობ აფხაზეთიდან დევნილებს, მათ შვილებს და შვილიშვილებს, რომელთა ცნობიერებაში აფხაზეთის დაკარგვა უფრო მტკივნეულად დაილექა ვიდრე ჩვენში. ვიცნობ ხალხს, რომელიც ნამყოფია აფხაზეთში და მუდმივად იქაურ სილამაზეს აქებს, ვიცნობ ხალხს, რომელიც დღევანდელ სიტუაციას სხვადასხვაგვარად აფასებს, მაგრამ არ ვიცნობ აფხაზეთში მცხოვრებ ახალგაზრდებს, ისევე როგორც, სამწუხაროდ, ბევრი ჩვენი თაობის წარმომადგენელი.

ამიტომ, მინდა საკუთარ თავს დავუსვათ შემდეგი კითხვები - საკმარისია ზღაპრად ქცეული აფხაზეთის სურათების დათვალიერება ან კოლექტიურ ცნობიერებაში დალექილი ტრავმის გაზიარება? რას გვაძლევს ეს ახალ თაობას? როგორ დავიბრუნოთ ტერიტორია თუ ხალხთან არანაირი ემოციური (აზრობრივი) კავშირი არ გვაქვს? რატომ არ ვეძებთ მშვიდობისკენ მიმავალ ალტერნატიულ გზებს? რატომ ვერ ვიაზრებთ რომ ჩვენი თაობა, ისევე როგორც აფხაზი ახალგაზრდები განსხვავებულ ისტორიაზე იზრდებიან და განსხვავებულ ნარატივს ისმენენ, რაც მომავალში ისედაც დაშორებულ ხალხს უფრო დაგვაშორებს? რა მოხდება მაშინ, როდესაც ჩვენი თაობა იქნება კონფლიქტის წარმართველი, ჩვენ კიდევ ერთმანეთის შესახებ მხოლოდ ის ვიცით, რაც მეხსიერების პოლიტიკის ნაწილია? რა მოხდება მაშინ თუ ჩვენ თავს ავარიდებთ დიალოგს და არ გავეცნობით განსხვავებულ მოსაზრებებს? და მართლაც გვემუქრება საფრთხე იმისა, რომ მომავალმა თაობებმა სრულიად სამართლიანად დაგვისვან კითხვა - აფხაზეთი საქართველოა?

ინსტრუქცია

  • საიტზე წინ მოძრაობისთვის უნდა გამოიყენოთ ღილაკი „tab“
  • უკან დასაბრუნებლად გამოიყენება ღილაკები „shift+tab“