[Skip to Content]

სიახლეების გამოწერა

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შერჩევა დაიწყო/Ջավախքում մեկնարկել է Քննադատական ​​քաղաքականության դպրոցի մասնակիցների ընտրությունը

 

Տե՛ս հայերեն թարգմանությունը ստորև

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი აცხადებს მიღებას ჯავახეთის რეგიონში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შესარჩევად. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა, ჩვენი ხედვით, ნახევრად აკადემიური და პოლიტიკური სივრცეა, რომელიც მიზნად ისახავს სოციალური სამართლიანობის, თანასწორობის და დემოკრატიის საკითხებით დაინტერესებულ ახალგაზრდა აქტივისტებსა და თემის ლიდერებში კრიტიკული ცოდნის გაზიარებას და კოლექტიური მსჯელობისა და საერთო მოქმედების პლატფორმის შექმნას.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა თეორიული ცოდნის გაზიარების გარდა, წარმოადგენს მისი მონაწილეების ურთიერთგაძლიერების, შეკავშირებისა და საერთო ბრძოლების გადაკვეთების ძიების ხელშემწყობ სივრცეს.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეები შეიძლება გახდნენ ჯავახეთის რეგიონში (ახალქალაქის, ნინოწმინდისა და ახალციხის მუნიციპალიტეტებში) მოქმედი ან ამ რეგიონით დაინტერესებული სამოქალაქო აქტივისტები, თემის ლიდერები და ახალგაზრდები, რომლებიც უკვე მონაწილეობენ, ან აქვთ ინტერესი და მზადყოფნა მონაწილეობა მიიღონ დემოკრატიული, თანასწორი და სოლიდარობის იდეებზე დაფუძნებული საზოგადოების მშენებლობაში.  

პლატფორმის ფარგლებში წინასწარ მომზადებული სილაბუსის საფუძველზე ჩატარდება 16 თეორიული ლექცია/დისკუსია სოციალური, პოლიტიკური და ჰუმანიტარული მეცნიერებებიდან, რომელსაც სათანადო აკადემიური გამოცდილების მქონე პირები და აქტივისტები წაიკითხავენ.  პლატფორმის მონაწილეების საჭიროებების გათვალისწინებით, ასევე დაიგეგმება სემინარების ციკლი კოლექტიური მობილიზაციის, სოციალური ცვლილებებისთვის ბრძოლის სტრატეგიებსა და ინსტრუმენტებზე (4 სემინარი).

აღსანიშნავია, რომ სოციალური სამართლიანობის ცენტრს უკვე ჰქონდა ამგვარი კრიტიკული პოლიტიკის სკოლების ორგანიზების კარგი გამოცდილება თბილისში, მარნეულში, აჭარასა  და პანკისში.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის ფარგლებში დაგეგმილი შეხვედრების ფორმატი:

  • თეორიული ლექცია/დისკუსია
  • გასვლითი ვიზიტები რეგიონებში
  • შერჩეული წიგნის/სტატიის კითხვის წრე
  • პრაქტიკული სემინარები

სკოლის ფარგლებში დაგეგმილ შეხვედრებთან დაკავშირებული ორგანიზაციული დეტალები:

  • სკოლის მონაწილეთა მაქსიმალური რაოდენობა: 25
  • ლექციებისა და სემინარების რაოდენობა: 20
  • სალექციო დროის ხანგრძლივობა: 8 საათი (თვეში 2 შეხვედრა)
  • ლექციათა ციკლის ხანგრძლივობა: 6 თვე (ივლისი-დეკემბერი)
  • ლექციების ჩატარების ძირითადი ადგილი: ნინოწმინდა, თბილისი
  • კრიტიკული სკოლის მონაწილეები უნდა დაესწრონ სალექციო საათების სულ მცირე 80%-ს.

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი სრულად დაფარავს  მონაწილეების ტრანსპორტირების ხარჯებს.

შეხვედრებზე უზრუნველყოფილი იქნება სომხურ ენაზე თარგმანიც.

შეხვედრების შინაარსი, გრაფიკი, ხანგრძლივობა და ასევე სხვა ორგანიზაციული დეტალები შეთანხმებული იქნება სკოლის მონაწილეებთან, ადგილობრივი კონტექსტისა და მათი ინტერესების გათვალისწინებით.

მონაწილეთა შერჩევის წესი

პლატფორმაში მონაწილეობის შესაძლებლობა ექნებათ უმაღლესი განათლების მქონე (ან დამამთავრებელი კრუსის) 20 წლიდან 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებს. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლაში მონაწილეობის სურვილის შემთხვევაში გთხოვთ, მიმდინარე წლის 30 ივნისამდე გამოგვიგზავნოთ თქვენი ავტობიოგრაფია და საკონტაქტო ინფორმაცია.

დოკუმენტაცია გამოგვიგზავნეთ შემდეგ მისამართზე: [email protected] 

გთხოვთ, სათაურის ველში მიუთითოთ: "კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა ჯავახეთში"

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის განხორციელება შესაძლებელი გახდა პროექტის „საქართველოში თანასწორობის, სოლიდარობის და სოციალური მშვიდობის მხარდაჭერის“ ფარგლებში, რომელსაც საქართველოში შვეიცარიის საელჩოს მხარდაჭერით სოციალური სამართლიანობის ცენტრი ახორციელებს.

 

Սոցիալական արդարության կենտրոնը հայտարարում է Ջավախքի տարածաշրջանում բնակվող երիտասարդների ընդունելիություն «Քննադատական մտածողության դպրոցում»

Քննադատական մտածողության դպրոցը մեր տեսլականով կիսակադեմիական և քաղաքական տարածք է, որի նպատակն է կիսել քննադատական գիտելիքները երիտասարդ ակտիվիստների և համայնքի լիդեռների հետ, ովքեր հետաքրքրված են սոցիալական արդարությամբ, հավասարությամբ և ժողովրդավարությամբ, և ստեղծել կոլեկտիվ դատողությունների և ընդհանուր գործողությունների հարթակ:

Քննադատական մտածողության դպրոցը, բացի տեսական գիտելիքների տարածումից, ներկայացնում  է որպես տարածք փոխադարձ հնարավորությունների ընդլայնման, մասնակիցների միջև ընդհանուր պայքարի միջոցով խնդիրների հաղթահարման և համախմբման համար։

Քննադատական մտածողության դպրոցի մասնակից կարող են դառնալ Ջավախքի տարածաշրջանի (Նինոծմինդա, Ախալքալաքի, Ախալցիխեի) երտասարդները, ովքեր հետաքրքրված են քաղաքական աքտիվիզմով, գործող ակտիվիստներ, համայնքի լիդեռները և շրջանում բնակվող երտասարդները, ովքեր ունեն շահագրգռվածություն և պատրաստակամություն՝ կառուցելու ժողովրդավարական, հավասարազոր և համերաշխության վրա հիմնված հասարակություն։

Հիմնվելով հարթակի ներսում նախապես պատրաստված ուսումնական ծրագրի վրա՝ 16 տեսական դասախոսություններ/քննարկումներ կկազմակերպվեն սոցիալական, քաղաքական և հումանիտար գիտություններից՝ համապատասխան ակադեմիական փորձ ունեցող անհատների և ակտիվիստների կողմից: Հաշվի առնելով հարթակի մասնակիցների կարիքները՝ նախատեսվում է նաև սեմինարների շարք կոլեկտիվ մոբիլիզացիայի, սոցիալական փոփոխությունների դեմ պայքարի ռազմավարությունների և գործիքների վերաբերյալ  (4 սեմինար):

Հարկ է նշել, որ Սոցիալական արդարության կենտրոնն արդեն ունի նմանատիպ քննադատական քաղաքականության դպրոցներ կազմակերպելու լավ փորձ Թբիլիսիում, Մառնեուլիում, Աջարիայում և Պանկիսիում։

Քննադատական քաղաքականության դպրոցի շրջանակներում նախատեսված հանդիպումների ձևաչափը

  • Տեսական դասախոսություն/քննարկում
  • Այցելություններ/հանդիպումներ տարբեր մարզերում
  • Ընթերցանության գիրք / հոդված ընթերցման շրջանակ
  • Գործնական սեմինարներ

Դպրոցի կողմից ծրագրված հանդիպումների կազմակերպչական մանրամասներ

  • Դպրոցի մասնակիցների առավելագույն թիվը՝ 25
  • Դասախոսությունների և սեմինարների քանակը՝ 20
  • Դասախոսության տևողությունը՝ 8 ժամ (ամսական 2 հանդիպում)
  • Դասախոսությունների տևողությունը՝ 6 ամիս (հուլիս-դեկտեմբեր)
  • Դասախոսությունների հիմնական վայրը՝ Նինոծմինդա, Թբիլիսի
  • Քննադատական դպրոցի մասնակիցները պետք է մասնակցեն դասախոսության ժամերի առնվազն 80%-ին:

Սոցիալական արդարության կենտրոնն ամբողջությամբ կհոգա մասնակիցների տրանսպորտային ծախսերը։

Հանդիպումների ժամանակ կապահովվի հայերեն լզվի թարգմանությունը։

Հանդիպումների բովանդակությունը, ժամանակացույցը, տևողությունը և կազմակերպչական այլ մանրամասներ կհամաձայնեցվեն դպրոցի մասնակիցների հետ՝ հաշվի առնելով տեղական համատեքստը և նրանց հետաքրքրությունները:

Մասնակիցների ընտրության ձևաչափը

Դպրոցում մասնակցելու հնարավորություն կնձեռվի բարձրագույն կրթություն ունեցող կամ ավարտական կուրսի 20-ից-35 տարեկան ուսանողներին/երտասարդներին։ 

Եթե ցանկանում եք մասնակցել քննադատական քաղաքականության դպրոցին, խնդրում ենք ուղարկել մեզ ձեր ինքնակենսագրությունը և կոնտակտային տվյալները մինչև հունիսի 30-ը։

Փաստաթղթերն ուղարկել հետևյալ հասցեով; [email protected]

Խնդրում ենք վերնագրի դաշտում նշել «Քննադատական մտածողության դպրոց Ջավախքում»:

Ջավախքում Քննադատական մտածողության դպրոցի իրականացումը հնարավոր է դարձել «Աջակցություն Վրաստանում հավասարության, համերաշխության և սոցիալական խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում, որն իրականացվում է Սոցիալական արդարության կենտրոնի կողմից Վրաստանում Շվեյցարիայի դեսպանատան աջակցությամբ ։

უფლება საცხოვრებელზე / თვალსაზრისი

დღიურები მერვედან

25

(ნაწილი პირველი)

ხუთშაბათი, 10 ივლისი

დღეს მე და ბექა წიქარიშვილი დოკუმენტურ ფილმზე ვიწყებთ მუშაობას. ფილმი ე. წ. “შეჭრილებზე” იქნება. “შეჭრილები” მთავრობამ იმ ხალხს უწოდა, ვინც სახლ-კარი დაკარგა და ქუჩაში რომ არ დარჩენილიყო, უფუნქციო შენობებს შეაფარა თავი. ფოკუსი ასეთ ობიექტებში მცხოვრები ქალები იქნებიან. თბილისში ბევრი ასეთი დასახლებაა, მაგრამ მათ შორის უმძიმესი პირობებით ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული, სანზონის ყოფილი კარდიოლოგიური ინსტიტუტის შენობაა. აქ ვაპირებთ ერთი კვირით ცხოვრებას.

პირობები შოკისმომგვრელია. შენობაში შესვლისთანავე გრძნობ ანტისანიტარიას და კანალიზაციის არარსებობას. აქა იქ ვირთხები დარბიან, ისე რომ ადამიანებს არც კი უფრთხიან. კორპუსში არ არის ელექტრო ენერგია. მზის სინათლე ჩამონგრეული კედლების უმინო სარკმლებიდან აღწევს. არ არის წყალი. ამ პირობებში ასამდე ოჯახი ცხვრობს, მათ შორის მცირეწლოვანი შვილების პატრონები, რომელთაც სხვაგან წასასვლელი არ აქვთ და უკვე ორი წელია აქ ცხოვრობენ.

ძვირადღირებული ჯიპების, რესტორნების და კაზინოების ხმაურში, რომელიც თბილისის ცხოვრების ჩვეული რიტმია, ამ ადამიანების ხმა არავის ესმის. ეს თითქოს პარალელური რეალობაა, იზოლირებული და ჩვენთვის უხილავი. რეალობა, რომელსაც ვერ ვხედავთ, ან არ გვინდა რომ დავინახოთ. ერთ ქალაქში ორი სინამდვილე არსებობს: პირველი, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ - სადაც დრო ფულია და სადაც მთელი ქალაქი თავისი ფასადური არქიტექტურით, სავაჭრო ცენტრებითა და ეზოებში ჩადგმული ეკლესიებით ამ დროისთვის ფეხის აწყობას ცდილობს, და მეორე სინამდვილე, რომელშიც დრო გაჩერებულია. ორივეს არსებობა ერთი და იმავე სოციალური სისტემის მმართველობითაა განპირობებული, მაგრამ იმ განსხვავებით, რომ პირველი ამ სისტემის უსამართლობის შენიღბვას ემსახურება, მეორე კი პირიქით, სისტემის ნამდვილ ბუნებას ააშკარავებს. სწორედ ამიტომ ეს მეორე რეალობა გაცილებით უფრო ნამდვილია. ის ბრჭყვიალა არქიტექტურაში მიჩქმალულ ქალაქის ნამდვილ სახეს აჩვენებს.

მისვლისთანავე ვამჩნევ, კაცები კამერაში მოხვედრას ერიდებიან, გვთხოვენ, ფილმში არ გამოგვაჩინოთო. კაცის ავტორიტეტი ძვირად ფასობს – არ უნდა შეილახოს ხალხის თვალში. ქალები პირიქით, უფრო გახსნილები არიან და ღიად საუბრობენ საკუთარ პრობლემებზე. პრობლემაზე საჯაროდ საუბარი შეიძლება სწორედ პირველი ნაბიჯი იყოს მისგან თავის დასაღწევად. როგორც ჩანს, ეს კარგად აქვთ გაცნობიერებული ქალებს, ან თვითგადარჩენის ინსტინქტი უფრო მეტად მუშაობს მათში.

სწორედ ერთ-ერთი ასეთი ქალია ნატა გავაშელი, რომელსაც პირველ დღეს კამერით ვესტუმრეთ. ის, 16 წლის შვილთან ერთად, 2 წელია ამ ობიექტს აფარებს თავს.

ჩვენ მსგავს საზოგადოებაში, ადამიანი კონფორმულობისგან ბოლომდე თავისუფალი ალბათ ვერასდროს გახდება. ყოველთვის იქნება რაღაც, რისი დაკარგვისაც შეეშინდება რაღაც, რასაც ანგარიში უნდა გაუწიოს. ერთადერთი გზა ამ დამოკიდებულებისგან თავის დასაღწევად ყველასგან და ყველაფრისგან მრავალგზის იმედგაცრუება შეიძლება იყოს. ყველაფერი იმის დაკარგვა, რისი დაკარგვის შიშითაც შეიძლება შენით მანიპულირებდეს სისტემაც და საზოგადოებაც. ამიტომაც დავინტერესდი განსაკუთრებულად ამ ადამიანებით. მათ უკვე აღარც არაფრის დაკარგვის ეშინიათ და აღარც საზოგადოებრივი აზრის. ისინი ისედაც იზოლირებულნი არიან ყველაფრისგან და ცალკე, საზოგადოებისთვის უხილავ რეალობაში ცხოვრობენ.

პარასკევი, 11 ივლისი

კონტრასტებით სავსე რეალობაში ვარ. სიურრეალისტურ გარემოში მგონია თავი. დილით, ჯერ ბავშვების უდარდელი თამაში და შეძახილები მესმის, რომლებიც ჯერ ვერ აცნობიერებენ იმ დანგრეული და ცივი კედლების დამთრგუნველ აურას, რომელშიც ცხოვრობენ. შემდეგ კი, ვესაუბრები უიმედო, სასოწარკვეთილ ქალებს, რომლებიც სოციალური და გენდერული უსამართლობის სიმძიმეს ერთდროულად განიცდიან.

დილით ისევ ნატას ვესტუმრეთ. უსახლკაროდ ქცევამდე, ნატა ბედნიერად ცხოვრობდა. ჰყავდა მეუღლე, რომელიც უყვარდა და მატერიალურადაც უზრუნველყოფილი იყო. შემდეგ მეუღლე გარდაეცვალა, და ბინაც გაყიდა, რადგან ძმა ავარიაში მოყვა და გადაუდებელი ოპერაცია დასჭირდა. თანდათან ბინის ქირის გადახდა ვეღარ შეძლო მარტო დარჩენილმა და უმუშევარმა, ამიტომ 14 წლის შვილთან და ავადმყოფ დედასთან ერთად აქ - ყოფილ კარდიოლოიგიურში შეაფარა თავი. მორგში, სადაც ადრე გვამებს კვეთდნენ, ახლა მისი ოთახია. ნატა ცხადი მაგალითია იმ სოციალური და ეკონომიკური სისტემის უსამართლობის, რომელმაც ნებისმიერი, თუნდაც მატერიალურად გამართული მოქალაქე, შეიძლება უსახლკაროდ აქციოს.21

შეიძლება სიმბოლურიც არის, რომ სწორედ მორგის ოთახში მოუწია ცხოვრება, რადგან სახელმწიფო ბიუროკრატიისთვის, ის და მისნაირი ადამიანები გვამებივით უჩინარნი არიან. სახელმწიფო მათ მიმართ გადაწყვეტილებებს იღებს არა არსებითი გარემოებების გათვალისწინებით, არამედ ზედაპირულ მონაცემებზე დაყრდნობით, რომელსაც შეიძლება საერთოც არაფერი ჰქონდეს საქმის ნამდვილ ვითარებასთან. ნატა დღემდე ვერ იღებს სოციალურ დახმარებას იმის გამო, რომ საჯარიმო სადგომზე დგას თავის დროზე ნაავარიები, დამტვრეული და სრულიად გამოუსადეგარი მანქანა, რომელიც მის სახელზეა გაფორმებული და რომლის გამოსყიდვაც კი მისთვის წარმოუდგენელია.

საღამოს, კიდევ ორ მარტოხელა ქალთან ჩავწერე ინტერვიუ - ნათია მწყერაშვილთან და ნინა ბებოსთან. ნატასგან განსხვავებით, ისინი სოციალურთან ერთად, გენდერული უსამართლობის მსხვერპლნიც აღმოჩნდნენ. ორივეს პრობლემა შინაარსით მსგავსი, თუმცა ფორმითაა განსხვავებული. ნათია ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, როდესაც მამამ მიატოვა და სახლიც დაენგრათ სოფელში, მას შემდეგ სულ ქირით ცხოვრობდა, დედასთან და დებთან ერთად, უკიდურეს სიღარიბეში. როგორც თავად ამბობს, ვერ სწავლობდა , რადგან მშიერი იყო და ვერაფერზე ფიქრობდა. შემდეგ გათხოვდა იმედით, რომ ამით თავს დააღწევდა სიდუხჭირეს, მაგრამ მოგვიანებით ქმარმაც მიატოვა ისე, რომ არავითარი ფინანსური პასუხისმგებლობა არ აუღია ოჯახზე. ნათიამ ვეღარც ბინის ქირის გადახდა შეძლო და ვერც სამუშაოს პოვნა. დღეს ეპილეფსიით დაავადებულ შვილთან ერთად, ამ შენობაშია შეჭრილი.

მისგან განსხვავებით, ნინა ბებომ პირიქით, ვერაფრით დააღწია თავი მოძალადე ქმარს. ეჭვიანობის გამო, ქმარმა წარმატებულ კარიერაზე ათქმევინა უარი. სამსახური და სტაჟის შესაბამისად, საკუთარი ბინის მიღების პერსპექტივაც (ჯერ კიდევ საბჭოთა დროს) ამიტომ დაკარგა. თავის დროზე საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ გათხოვდა, ძალადობის შედეგად. პერმანენტულად განიცდიდა მეუღლის მხრიდან ფიზიკურ ძალადობას. საბოლოოდ ოფიციალურად გაიყარნენ, მაგრამ ქმარმა მაინც მასთან გააგრძელა ცხოვრება (სხვაგან წასასვლელი არ ჰქონდა).სიბერეში ორივე იძულებული გახდა სახლი დაეტოვებინა, შვილები დაოჯახდნენ და ფიზიკურად ვეღარ ეტეოდნენ. ყოფილი მეუღლე ეზოში, ავტოფარეხში გადავიდა საცხოვრებლად, ნინა ბებომ კი აქ, ყოფილ კარდიოლოგიურის შენობას შეაფარა თავი.

აშკარაა, რომ გენდერული ძალადობა და სოციალურ-ეკონომიკური ჩაგვრა მიზეზშედეგობრივ კავშირშია ერთმანეთთან. რთული სათქმელია, რომელი რომელს განაპირობებს, რომელია მიზეზი და რომელი შედეგი. თუკი გლობალურად შევხედავთ საკითხს, რა თქმა უნდა, სოციალური სისტემის უსამართლობაა თავი და თავი, ეკონომიკური დამოუკიდებლობის არქონა ხდის ქალს დამოკიდებულს კაცზე და აქცევს გენდერული ძალადობის მსხვერპლად. თუმცა, მეორე მხრივ, ცალკეულ შემთხვევებში, სწორედ გენდერული უთანასწორობა ხდება მიზეზი იმის, რომ ეკონომიკურ დამოუკიდებლობას ვერ აღწევს, ან კარგავს ქალი.

ერთი კი ფაქტია, ეს პრობლემები სისტემური ხასიათისაა და ცალკეული ძალისხმევები ვერ შეცვლის საერთო სურათს. ამიტომაც მგონია, რომ პირველ რიგში სახელმწიფო უნდა ზრუნავდეს სისტემის გაჯანსაღებაზე როგორც სოციალურ-ეკონომიკურ, ისე კულტურულ ასპექტში.

შაბათი, 12 ივლისი

დილით საოცარი კადრი ვნახე ეზოში. ჩემგან რამდენიმე მეტრში, კიბეებთან მოზრდილი ვირთხა იდგა გაუნძრევლად, ორიოდე მეტრის მოშორებით კი 3 წლის ბავშვი. იდგნენ გაუნძრევლად და ერთმანეთს უყურებდნენ. უკნიდან ქალის ხმა გავიგე - “ნახე ბებო, თაგვი, როგორი თაგვია” (ალბათ შიშის გრძნობა, რომ გაენეიტრალებინა ბავშვისთვის).

ანტისანიტარია და ნაგავი ამ კორპუსის პრობლემა ყოველთვის იყო. ბევრი მცდელობისა და თხოვნის შემდეგ, დასუფთავების სამსახურმა ნაგავი მხოლოდ ნაწილობრივ გაიტანა, მაგრამ პრობლემა მაინც მოუგვარებელი დარჩა.

24

ხშირად ვფიქრობ სისუფთავის პრობლემაზე, თუნდაც ქუჩებში. ალბათ, ადამიანი სისუფთავეს იცავს იქ, სადაც თავს საკუთარ სივრცეში გრძნობს. თუნდაც ეს სივრცე საჯარო იყოს. საჯარო სივრცე ყველასია, მაგრამ ყველასთან ერთად ჩემიცაა. ამიტომ ვუფრთხილდები მას. მაგრამ თუკი მაქვს განცდა, რომ ეს სივრცე, არამარტო ფიზიკური, არამედ პოლიტიკურიც, საერთოდ არ მეკუთვნის, მას მთლიანად უჩემოდ წარმართავენ, ამ სივრცესთან, გარემოსთან იდენტობის გრძნობაც მიქრება და მეკარგება სურვილი ვიზრუნო მის სისუფთავეზე. პირიქით, შეიძლება პროტესტის გრძნობაც გამიჩნდეს და არაცნობიერად გამოხატვის ამგვარ ფორმასაც მივმართო (განსაკუთრებით მაშინ, როცა პოლიტიკური თვითგამოხატვის სხვა შესაძლებლობა არ მეძლევა). რა თქმა უნდა, ახლა მათ გამართლებას არ ვცდილობ, ვინც სივრცეს ანაგვიანებს, უბრალოდ ვცდილობ, ფსიქოლოგიური ახსნა მოვუძებნო მათ ქმედებას.

ამ ფიქრებში ვიყავი, როდესაც დერეფნის დაგვისას, ნინა ბებოს ნათქვამი ფრაზა მენიშნა: “რაც არ უნდა ძნელი იყოს, სისუფთავე უნდა დავიცვათ.”

კვირა, 13 ივლისი

მე და ბექა ფილმისთვის პოტენციური გმირების შერჩევას ვაგრძელებთ. დღეს ერთ-ერთ მათგანთან ჩავწერეთ ინტერვიუ.

ნათია თანდაშვილმა რამდენიმე ერთმანეთისგან განსხვავებული ფაკულტეტი დაამთავრა, მათ შორის, სამხედრო აკადემიაშიც ისწავლა. ბოლოს გერმანიაში სწავლობდა, მაგრამ თბილისში დაბრუნებული უსახლკაროდ იქცა. ახლა რამდენიმე თვის ბავშვს ზრდის აქ. ნათიას შემთხვევაში უსახლკარობას და სოცდაუცველობას წინ უსწრებდა წარმატებული კარიერა და მატერიალურად უზრუნველყოფილი ცხოვრება. ამიტომაც ასეთ ღირსების შემლახავ გარემოსთან განსაკუთრებით გაუჭირდა შეგუება. იმდენად, რომ იზოლაციაში მოაქცია საკუთარი თავი. არ სურს, რომ საზოგადოების თვალში დამცირებულად და არასრულფასოვან წევრად აღიქმებოდეს, ამიტომ გარესამყაროსთან ურთიერთობას ერიდება.

იზოლაციის პრობლემა, ზოგადად, ძალიან მწვავედ დგას დასახლებაში. ეს ადამიანები მოკლებულნი არიან საზოგადოებრივ ცხოვრებაში ყოველგვარ ჩართულობას, მთლიანად მოწყვეტილნი არიან სოციალურ პროცესებს. პრობლემას კიდევ უფრო ამძიმებს საზოგადოების ინდიფერენტულობა, ემპათიის ნაკლებობა ამ ადამიანების პრობლემის მიმართ. ასეთ ვითარებაში იმედის მომცემად მეჩვენა აქ მცხოვრები ბავშვების შემართება და მიდრეკილება აქტიური საზოგადოებრივი ცხოვრებისკენ. ბევრი მათგანი განსაკუთრებული უნარითა და ნიჭით გამოირჩევა და აქტიურად ცდილობს ამ ნიჭის რეალიზაციას. ერთ-ერთ მათგანს ევროპიდანაც კი მოუვიდა მოწვევა რომ ტაიკვანდოს ჩემპიონატში საქართველოს სახელით მიიღოს მონაწილეობა, თუმცა უსახსრობის გამო, მშობლები ვერ ახერხებენ მის გაშვებას. ბევრი ბავშვია აქ, რომლებსაც მნიშვნელოვანი სპორტული წარმატებები აქვს რეგიონულ თუ ეროვნულ დონეზე, ან განსაკუთრებული შემოქმედებითი ინტერესები და უნარები გააჩნია.

დღეს ფეხბურთის სათამაშოდაც დამპატიჟეს ბავშვებმა.

მეზობელი უბნის ერთ-ერთ ეზოში აღმოვჩნდით, სადაც სტადიონზე ადგილობრივი ბავშვები თამაშობდნენ. აქ მოხდა ის, რაც შემდეგ ჩემთვის სოციალური დაუცველობის პრობლემის ანალიზისა და გააზრების დამატებითი წყარო გახდა.

ბავშვების ურთიერთობები უფროსების დამოკიდებულებების ანარეკლია და გარკვეულ საზოგადოებრივი განწყობების მინიმოდელს გვიჩვენებს. თვალშისაცემი იყო ანტაგონიზმი ადგილობრივ და კარდიოლოგიურ ინსტიტუტში მცხოვრებ ბავშვებს შორის. ადგილობრივებმა რამდენჯერმე მკითხეს, კარდიოლოგიურიდან იყვნენ თუ არა ეს ბავშვები. უხეში რეპლიკებითა და ჟესტებით გამოხატავდნენ აგრესიას, იმის გამო, რომ ისინიც მათ უბანში თამაშობდნენ. მოგვიანებით მათ ზრდასრულებიც შეუერთდნენ.

აგრესიული იყო უსახლკარო ბავშვების რეაქციაც ამ ყველაფერზე, ყოველ უმნიშვნელო რეპლიკაზეც კი. ისინიც საპასუხო უხეშობით ცდილობდნენ თავი დაემკვიდრებინათ მოცემულ სივრცეში და არ აღმოჩენილიყვნენ ჩაგრულის როლში.23

ეს ალბათ მცირე მაგალითია იმის, რაც საზოგადოებაში სოლიდარული განწყობების გაღვივებას აფერხებს – უბნურ-კლანური აზროვნების წესი, როდესაც ჩემთვის მნიშვნელოვანია ჩემი მიკრო-სოციუმი - ამ შემთხვევაში უბანი და მის გარეთ არსებული ადამიანები მეორეხარისხოვნები არიან.

მითუმეტეს თუ ადამიანს არ გააჩნია საკუთარი ტერიტორია, ან საერთოდაც არაფერი გააჩნია, ის ჩემს ტერიტორიაზე და ასევე ყველას ტერიტორიაზე ზედმეტია, უბრალოდ ადგილს იკავებს. ის აღიქმება არა სოციალური სხეულის ორგანულ ნაწილად, არამედ მის დანამატად. მაგრამ არ ხდება იმის გააზრება, რომ არსებული სოციალურ-პოლიტიკური მოწყობის პირობებში ნებისმიერი შეიძლება მსგავს დანამატად იქცეს.

ორშაბათი, 14 ივლისი

კორპუსის ეზოში წყლის ერთადერთი ონკანია და მთელი 7-სართულიანი შენობა ამ ონკანით სარგებლობს. როგორც წესი, ონკანთან დილაობით ხალხმრავლობაა. ზოგი ჭურჭელს ავსებს, ზოგი სარეცხს რეცხავს.

შუადღისას, ბავშვებს უფასო სასადილოში გავყევი კამერით. უფასო სასადილოთი ბევრი სარგებლობს ამ კორპუსში. თითქმის ყველა უკმაყოფილოა საკვებით, ზოგი იმასაც ამბობს, ჯობია პროდუქტები მოგვცენ და ჩვენ თვითონ მოვამზადებთ სადილსო.

სასადილოდან დაბრუნებისას, ბავშვებმა “სიტყვა და საქმის” საფოსტო ყუთი მოძებნეს და მშობლების გამოტანებული განცხადება ჩააგდეს. “სიტყვა და საქმე” ყველაზე პოპულარული და ალბათ ერთადერთი მედიასაშუალებაა, რომელსაც აქტიურად ეცნობიან კორპუსში. არაერთხელ გავიგონე როგორ აგზავნიდნენ მშობლები შვილებს ამ გაზეთის შესაძენად, ვნახე როგორი ინტერესით კითხულობენ ხოლმე მას სამუშაოს პოვნის იმედით. უმუშევრობა აქ ნომერი მეორე პრობლემაა, უსახლკარობის შემდეგ. თუმცა შეიძლება პირველიც, ამაში გარკვევა თვითონაც უჭირთ. მართლაც რთულია, განსაზღვრო ამ ორი პრობლემიდან რომელი რომელს წარმოშობს.

მამაკაცების უმრავლესობა უმუშევარია. მათი ცხოვრების სტილი ტიპურია, ჩვენი ქალაქის უბნებისთვის დამახასიათებელი – საღამოს ერთად შეკრება, კარტის თამაში, ან დალევა. იშვიათად, მაგრამ არიან დასაქმებულებიც.

თუმცა მამაკაცებზე მეტად, ჩვენი ინტერესის ობიექტები მარტოხელა ქალები არიან. მამაკაცებსა და მათ როლზე, ქალების საუბარში ერთი გამოკვეთილად საერთო ტენდენცია გამოვლინდა. მათ საუბარში ხშირად ფიგურირებს სიტყვა „პატრონი.“ „გავთხოვდი იმიტომ, რომ პატრონი მყოლოდა“ - ეს ფრაზა ბევრი მათგანის ინტერვიუში განმეორდა. მათგან ბევრისთვის გათხოვების მთავარი მოტივაცია მამაკაცისგან მზრუნველობის მოლოდინი და მძიმე სოციალური პირობების შემსუბუქების იმედი იყო. თუმცა მზრუნველობის ნაცვლად, ბევრმა ჩაგვრა მიიღო.

საზოგადოებაში, სადაც პატრიარქალური კულტურა მოცემულობის სახით ინერციით აგრძელებს არსებობას, ამგვარი სიღატაკის პირობებში, მისი გავლენა კიდევ უფრო აშკარა ხდება. ასეთ ვითარებაში, როდესაც ქალს დამოუკიდებლად ფიზიკური გადარჩენაც კი უჭირს, იგი კაცს მხსნელად აღიქვამს. ეს დამოკიდებულება კი კაცს ბუნებრივად აქცევს უპირატეს სუბიექტად, აყენებს მას უფრო მაღალ საფეხურზე. გამოდის, რომ პატრიარქალური ცნობიერება მით უფრო ძლიერდება, რაც უფრო მძიმეა სოციალური ფონი.

სიტყვა „პატრონი“ ალბათ ყველაზე კარგად გამოხატავს ამგვარ გარემოში ჩამოყალიბებული გენდერული ურთიერთობების არსს, სიღარიბისა და დრომოჭმული ტრადიციების ურთიერთკავშირს.

ინსტრუქცია

  • საიტზე წინ მოძრაობისთვის უნდა გამოიყენოთ ღილაკი „tab“
  • უკან დასაბრუნებლად გამოიყენება ღილაკები „shift+tab“