[Skip to Content]

სიახლეების გამოწერა

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შერჩევა დაიწყო/Ջավախքում մեկնարկել է Քննադատական ​​քաղաքականության դպրոցի մասնակիցների ընտրությունը

 

Տե՛ս հայերեն թարգմանությունը ստորև

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი აცხადებს მიღებას ჯავახეთის რეგიონში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შესარჩევად. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა, ჩვენი ხედვით, ნახევრად აკადემიური და პოლიტიკური სივრცეა, რომელიც მიზნად ისახავს სოციალური სამართლიანობის, თანასწორობის და დემოკრატიის საკითხებით დაინტერესებულ ახალგაზრდა აქტივისტებსა და თემის ლიდერებში კრიტიკული ცოდნის გაზიარებას და კოლექტიური მსჯელობისა და საერთო მოქმედების პლატფორმის შექმნას.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა თეორიული ცოდნის გაზიარების გარდა, წარმოადგენს მისი მონაწილეების ურთიერთგაძლიერების, შეკავშირებისა და საერთო ბრძოლების გადაკვეთების ძიების ხელშემწყობ სივრცეს.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეები შეიძლება გახდნენ ჯავახეთის რეგიონში (ახალქალაქის, ნინოწმინდისა და ახალციხის მუნიციპალიტეტებში) მოქმედი ან ამ რეგიონით დაინტერესებული სამოქალაქო აქტივისტები, თემის ლიდერები და ახალგაზრდები, რომლებიც უკვე მონაწილეობენ, ან აქვთ ინტერესი და მზადყოფნა მონაწილეობა მიიღონ დემოკრატიული, თანასწორი და სოლიდარობის იდეებზე დაფუძნებული საზოგადოების მშენებლობაში.  

პლატფორმის ფარგლებში წინასწარ მომზადებული სილაბუსის საფუძველზე ჩატარდება 16 თეორიული ლექცია/დისკუსია სოციალური, პოლიტიკური და ჰუმანიტარული მეცნიერებებიდან, რომელსაც სათანადო აკადემიური გამოცდილების მქონე პირები და აქტივისტები წაიკითხავენ.  პლატფორმის მონაწილეების საჭიროებების გათვალისწინებით, ასევე დაიგეგმება სემინარების ციკლი კოლექტიური მობილიზაციის, სოციალური ცვლილებებისთვის ბრძოლის სტრატეგიებსა და ინსტრუმენტებზე (4 სემინარი).

აღსანიშნავია, რომ სოციალური სამართლიანობის ცენტრს უკვე ჰქონდა ამგვარი კრიტიკული პოლიტიკის სკოლების ორგანიზების კარგი გამოცდილება თბილისში, მარნეულში, აჭარასა  და პანკისში.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის ფარგლებში დაგეგმილი შეხვედრების ფორმატი:

  • თეორიული ლექცია/დისკუსია
  • გასვლითი ვიზიტები რეგიონებში
  • შერჩეული წიგნის/სტატიის კითხვის წრე
  • პრაქტიკული სემინარები

სკოლის ფარგლებში დაგეგმილ შეხვედრებთან დაკავშირებული ორგანიზაციული დეტალები:

  • სკოლის მონაწილეთა მაქსიმალური რაოდენობა: 25
  • ლექციებისა და სემინარების რაოდენობა: 20
  • სალექციო დროის ხანგრძლივობა: 8 საათი (თვეში 2 შეხვედრა)
  • ლექციათა ციკლის ხანგრძლივობა: 6 თვე (ივლისი-დეკემბერი)
  • ლექციების ჩატარების ძირითადი ადგილი: ნინოწმინდა, თბილისი
  • კრიტიკული სკოლის მონაწილეები უნდა დაესწრონ სალექციო საათების სულ მცირე 80%-ს.

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი სრულად დაფარავს  მონაწილეების ტრანსპორტირების ხარჯებს.

შეხვედრებზე უზრუნველყოფილი იქნება სომხურ ენაზე თარგმანიც.

შეხვედრების შინაარსი, გრაფიკი, ხანგრძლივობა და ასევე სხვა ორგანიზაციული დეტალები შეთანხმებული იქნება სკოლის მონაწილეებთან, ადგილობრივი კონტექსტისა და მათი ინტერესების გათვალისწინებით.

მონაწილეთა შერჩევის წესი

პლატფორმაში მონაწილეობის შესაძლებლობა ექნებათ უმაღლესი განათლების მქონე (ან დამამთავრებელი კრუსის) 20 წლიდან 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებს. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლაში მონაწილეობის სურვილის შემთხვევაში გთხოვთ, მიმდინარე წლის 30 ივნისამდე გამოგვიგზავნოთ თქვენი ავტობიოგრაფია და საკონტაქტო ინფორმაცია.

დოკუმენტაცია გამოგვიგზავნეთ შემდეგ მისამართზე: [email protected] 

გთხოვთ, სათაურის ველში მიუთითოთ: "კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა ჯავახეთში"

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის განხორციელება შესაძლებელი გახდა პროექტის „საქართველოში თანასწორობის, სოლიდარობის და სოციალური მშვიდობის მხარდაჭერის“ ფარგლებში, რომელსაც საქართველოში შვეიცარიის საელჩოს მხარდაჭერით სოციალური სამართლიანობის ცენტრი ახორციელებს.

 

Սոցիալական արդարության կենտրոնը հայտարարում է Ջավախքի տարածաշրջանում բնակվող երիտասարդների ընդունելիություն «Քննադատական մտածողության դպրոցում»

Քննադատական մտածողության դպրոցը մեր տեսլականով կիսակադեմիական և քաղաքական տարածք է, որի նպատակն է կիսել քննադատական գիտելիքները երիտասարդ ակտիվիստների և համայնքի լիդեռների հետ, ովքեր հետաքրքրված են սոցիալական արդարությամբ, հավասարությամբ և ժողովրդավարությամբ, և ստեղծել կոլեկտիվ դատողությունների և ընդհանուր գործողությունների հարթակ:

Քննադատական մտածողության դպրոցը, բացի տեսական գիտելիքների տարածումից, ներկայացնում  է որպես տարածք փոխադարձ հնարավորությունների ընդլայնման, մասնակիցների միջև ընդհանուր պայքարի միջոցով խնդիրների հաղթահարման և համախմբման համար։

Քննադատական մտածողության դպրոցի մասնակից կարող են դառնալ Ջավախքի տարածաշրջանի (Նինոծմինդա, Ախալքալաքի, Ախալցիխեի) երտասարդները, ովքեր հետաքրքրված են քաղաքական աքտիվիզմով, գործող ակտիվիստներ, համայնքի լիդեռները և շրջանում բնակվող երտասարդները, ովքեր ունեն շահագրգռվածություն և պատրաստակամություն՝ կառուցելու ժողովրդավարական, հավասարազոր և համերաշխության վրա հիմնված հասարակություն։

Հիմնվելով հարթակի ներսում նախապես պատրաստված ուսումնական ծրագրի վրա՝ 16 տեսական դասախոսություններ/քննարկումներ կկազմակերպվեն սոցիալական, քաղաքական և հումանիտար գիտություններից՝ համապատասխան ակադեմիական փորձ ունեցող անհատների և ակտիվիստների կողմից: Հաշվի առնելով հարթակի մասնակիցների կարիքները՝ նախատեսվում է նաև սեմինարների շարք կոլեկտիվ մոբիլիզացիայի, սոցիալական փոփոխությունների դեմ պայքարի ռազմավարությունների և գործիքների վերաբերյալ  (4 սեմինար):

Հարկ է նշել, որ Սոցիալական արդարության կենտրոնն արդեն ունի նմանատիպ քննադատական քաղաքականության դպրոցներ կազմակերպելու լավ փորձ Թբիլիսիում, Մառնեուլիում, Աջարիայում և Պանկիսիում։

Քննադատական քաղաքականության դպրոցի շրջանակներում նախատեսված հանդիպումների ձևաչափը

  • Տեսական դասախոսություն/քննարկում
  • Այցելություններ/հանդիպումներ տարբեր մարզերում
  • Ընթերցանության գիրք / հոդված ընթերցման շրջանակ
  • Գործնական սեմինարներ

Դպրոցի կողմից ծրագրված հանդիպումների կազմակերպչական մանրամասներ

  • Դպրոցի մասնակիցների առավելագույն թիվը՝ 25
  • Դասախոսությունների և սեմինարների քանակը՝ 20
  • Դասախոսության տևողությունը՝ 8 ժամ (ամսական 2 հանդիպում)
  • Դասախոսությունների տևողությունը՝ 6 ամիս (հուլիս-դեկտեմբեր)
  • Դասախոսությունների հիմնական վայրը՝ Նինոծմինդա, Թբիլիսի
  • Քննադատական դպրոցի մասնակիցները պետք է մասնակցեն դասախոսության ժամերի առնվազն 80%-ին:

Սոցիալական արդարության կենտրոնն ամբողջությամբ կհոգա մասնակիցների տրանսպորտային ծախսերը։

Հանդիպումների ժամանակ կապահովվի հայերեն լզվի թարգմանությունը։

Հանդիպումների բովանդակությունը, ժամանակացույցը, տևողությունը և կազմակերպչական այլ մանրամասներ կհամաձայնեցվեն դպրոցի մասնակիցների հետ՝ հաշվի առնելով տեղական համատեքստը և նրանց հետաքրքրությունները:

Մասնակիցների ընտրության ձևաչափը

Դպրոցում մասնակցելու հնարավորություն կնձեռվի բարձրագույն կրթություն ունեցող կամ ավարտական կուրսի 20-ից-35 տարեկան ուսանողներին/երտասարդներին։ 

Եթե ցանկանում եք մասնակցել քննադատական քաղաքականության դպրոցին, խնդրում ենք ուղարկել մեզ ձեր ինքնակենսագրությունը և կոնտակտային տվյալները մինչև հունիսի 30-ը։

Փաստաթղթերն ուղարկել հետևյալ հասցեով; [email protected]

Խնդրում ենք վերնագրի դաշտում նշել «Քննադատական մտածողության դպրոց Ջավախքում»:

Ջավախքում Քննադատական մտածողության դպրոցի իրականացումը հնարավոր է դարձել «Աջակցություն Վրաստանում հավասարության, համերաշխության և սոցիալական խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում, որն իրականացվում է Սոցիալական արդարության կենտրոնի կողմից Վրաստանում Շվեյցարիայի դեսպանատան աջակցությամբ ։

რელიგიის თავისუფლება / თვალსაზრისი

პოლიტიკური და საეკლესიო ძალაუფლებების ქორწინება და  უგულებელყოფილი სოციალური ინტერესები

თამთა მიქელაძე 

20 მარტს საპატრიარქოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილება პანდემიის პირობებში ღვთისმსახურების ყველა პრაქტიკის უცვლელად დატოვების შესახებ სამართლებრივ წესრიგთან ღია დაპირისპირებისა და დაუმორჩილებლობის კიდევ ერთი მძიმე გამოცდილება გახდა. სინოდის 20 მარტის ღამის გადაწვეტილებას ხელისუფლებამ 21 მარტს დილით საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადებით უპასუხა. თუმცა, ხელისუფლების მაღალი თანამდებობის პირების პოლიტიკური სიმამაცე რამდენიმე საათში პრემიერ-მინისტრის საპატრიარქოში ვიზიტით და საგანგებო მდგომარეობის, როგორც ზე-სამართლებრივი და სუვერენული აქტის გამოცხადების მის გარეშე განხილვით დასრულდა სიმბოლურად. მას შემდეგ ყოველ დღე ვისმენთ ხელისუფლების წარმომადგენლების ლოიალურ და სუსტ განცხადებებს, საპატრიარქოს მართლსაწინააღმდეგო დაუმორჩილებლობის და მის უკან ანტისოციალური და ანტიჰუმანური მიდგომების მიმართ.

რატომ არის დაქვემდებარებული და დემონსტრაციულად სუსტი, პოლიტიკური ხელისუფლება საპატრიარქოს მიმართ? ეს არის ის ძირითადი კითხვა, რომელსაც მინდა ამ მცირე გამოხმაურებაში ვუპასუხო. ამის პასუხი იმ ისტორიასა და პოლიტიკურ პრაქტიკაშია, რომელიც დამოუკიდებლობის შემდეგ ჩვენ გამოვიარეთ. ამ კუთხით, სამ ძირითად ასპექტზე მინდა შევჩერდე: მაკონსოლიდირებული პოლიტიკური პროექტის და იდეის არქონა; ღრმა ეკონომიკური უთანასწორობა და მზარდი სოციალური ფრუსტრაცია; პოლიტიკის წარმოების დემოკრატიული და დელიბერაციული პრაქტიკის არქონა.

საქართველოს დამოუკიდებლობის შემდეგ პოლიტიკურ ელიტებს ამ ქვეყანაში არ შეუქმნიათ მაკონსოლიდირებული პოლიტიკური პროექტი, რომელიც სხვადასხვა სოციალური კლასის და კულტურული ჯგუფების ერთობის საერთო იდეალებს, ინტერესებს, საჭიროებებსა და ხედვებს გააერთიანებდა. გამსახურდიას მმართველობის ეთნოცენტრიზმი და მესიანისტური პოპულიზმი შევარდნაძის სუსტმა, კორუფციულმა და კრიმინალურმა პოლიტიკურმა სისტემამ შეცვალა. 2003 წელს ეს წესრიგი ვარდების რევოლუციამ დაასრულა და რეპრესიული მოდერნიზაციის და ანტისოციალური ეკონომიკური ექსპერიმენტების აქსელერაციის ფაზაში გადავედით. სააკაშვილის მთავრობა 2012 წელს სახელმწიფოს მართვისთვის სრულად მოუმზადებელმა და ინტელექტუალური რესურსებისგან დაცლილმა პოლიტიკურმა გუნდმა შეცვალა, ოლიგარქით სათავეში. ხელისუფლებების ცვლილების და მასთან დაკავშირებული ფასადური საკანონმდებლო და ინსტიტუციური რეფორმების მიუხედავად, ჩვენს ქვეყანაში არ შეცვლილა ორი მნიშვნელოვანი რეალობა: ეკონომიკური წესრიგი და ჩვენი კოლექტიური კულტურული/პოლიტიკური თვითიდენტიფიკაცია.

არსებული ეკონომიკური წესრიგი მკვეთრად უსამართლო და ანტიჰუმანურია. ის აღარიბებს და ბოლო რესურსებს და იმედს ართმევს იმ სოციალურ კლასებს, ვინც 90-იანი წლების შემდეგ მზარდად გაღარიბდა, დაკარგა ყველა რესურსი, გაირიყა სოციალურ, კულტურულ და პოლიტიკურ დონეებზე, და ამდიდრებს იმათ, ვინც კრიზისის დროს პრიხვატიზაციით და სხვების ყვლეფით გამდიდრდა და საბოლოოდ პოლიტიკური და კულტურული ძალაუფლებაც მოიპოვა. ამ დინამიკაზე მეტყველებს რამდენიმე თვალსაჩინო სტატისტიკური მონაცემი. საქართველო პოსტ-საბჭოთა ქვეყნებს შორის პირველ ადგილზეა ეკონომიკური უთანასწორობის მონაცემით და ასევე, პირველ ადგილზე - ცენტრსა და პერიფერიებს შორის კეთილდღეობაში განსხვავებით. ნიშანდობლივია, რომ საქართველო წინა ხელისუფლების დროს, მსოფლიოში და ივანიშვილის ხელისუფლების დროს, ევროპაში მეორე ადგილს იკავებს პატიმრების რაოდენობით. ცხადია, რომ ეს მაჩვენებელი ღიად მიუთითებს, მმართველების მიერ სახელმწიფო სამართლებრივი აპარატის, როგორც სოციალური უკმაყოფილების კონტროლის და დათრგუნვის მექანიზმის გამოყენებაზე.

ცხადია, რომ ამ რეალობაში სახელმწიფოსთან ადამიანების იდენტიფიკაცია და სოციალური აღქმა სიღატაკის წარმოებას და დასჯას უკავშირდება და არც ერთ სხვა პოლიტიკურ იდეას! არც ფიზიკურ და სოციალურ უსაფრთხოებას! არც სამართლიანობას! არც ზრუნვას! არც მონაწილეობას! აშკარაა, რომ ეს რეალობა ადამიანების მასებში საბოლოოდ დემოკრატიული იდეების და პროცესების მიმართ უნდობლობას და ფრუსტრაციას აჩენს. ამას აჩვენებს ბოლო პერიოდში ჩატარებული თითქმის ყველა რაოდენობრივი კვლევა.

აღსანიშნავია, რომ დამოუკიდებლობის შემდეგ, არც ერთ ხელისუფლებას არ გადაუდგამს მნიშვნელოვანი ნაბიჯი თანხმობის მშენებლობისთვის. ვარდების რევოლუციის ლიდერებმა ადამიანების მასები ჩარეცხილებად და რუსეთის აგენტებად მონიშნეს და მხოლოდ საკუთარი პოლიტიკური კლასი გამოაცხადეს პროგრესის და ჭეშმარიტების გამტარად. ზედაპირული სამოქალაქო ნაციონალიზმის რიტორიკა კი არ გადაზრდილა ინკლუზიის რეალურ პრაქტიკაში. რეპრესიული მართვა კი ყველა რეგიონს შეეხო. პოლიტიკური იდეებისგან დაცლილმა, ოლიგარქის მიერ მართულმა ქართულმა ოცნებამ კი ლეტიგიმაციის კრიზისის ზღვარზე პოლიტიკური პოლარიზების უკიდურესად უპასუხისმგებლო სტრატეგია გამოიყენა, რომელიც დღეს არა მხოლოდ მეინსტრიმ პოლიტიკაში და მედიაში, არამედ მიკრო სოციალური დონეებზეც აწარმოებს დაპირისპირებას და კონფლიქტებს. ამ კუთხით არაფერს ვამბობ დემოკრატიული ინსტიტუტების, დეცენტრალიზაციის, ადგილობრივი თვითმმართველობის, პოლიტიკური პარტიების, საზოგადოებრივი ორგანიზაციების ფუნქციონირების პრობლემატიკაზე, რომელიც დემოკრატიული განხილვებით და ორგანიზებით სოციალური ჯგუფებისთვის ხმის მიცემის, ძალაუფლების გაზიარების და საბოლოოდ თანხმობის მიღწევის მნიშვნელოვანი მექანიზმებია.

ამ ფონზე ერთადერთი გაბატონებული და უნდა ითქვას, ყველაზე უფრო მაკონსოლიდირებელი პოლიტიკური იდეა, რომელიც მუშაობს და კარგად ორგანიზებულია ეს ეთნო-რელიგიური ნაციონალიზმია. ის მუდმივად ახარისხებს და განდევნის სხვადასხვა „სხვას“ (რელიგიურ უმცირესობებს, ეთნიკურ უმცირესობებს, ქალებს, ლგბტი ადამიანებს და ა.შ.) და აზიანებს არა მხოლოდ გარიყულ უმცირესობებს, არამედ უფრო სამართლიანი, სოლიდარული ერთობის პოტენციალს და პროგრესული, გამათავისუფლებელი პოლიტიკის წარმოების შესაძლებლობებს. ამ იდეოლოგიური აპარატის ყველაზე აგრესიული და კარგად ორგანიზებული აქტორი საპატრიარქოა, რომელიც წლების განმავლობაში ზეციური საქართველოს პროფანულ იდეას ქმნის და ყიდის და მესიანიზმის, ეთნოცენტზიმის იზოლაციონიზმის სენტიმენტებით წარმოადგენს. ამასთან, ყველაზე ძლიერი თეოლოგიური კონცეპტი, რომელსაც ის იყენებს აპოკალიფსი და მის უკან სიკვდილის ფეტიშიზმია, რომელიც ფილოსოფიურ, კულტურულ და სოციალურ დონეზე სიცოცხლისუნარიანობას აცლის ჩვენს საზოგადოებას. თუმცა ის საპატრიაროსთვის ჩვენი კონტროლის და დაქვემდებარების ლეგიტიმაციის საფუძველია (სწორედ ეს ორი კონცეპტი იყრის თავს საპატრიარქოს განცხადებებში COVID-19 ვირუსთან დაკავშირებით, სადაც ის საქართველოს განსაკუთრებული ღვთაებრივი დაცულობის და აპოკალიფსის და მისი მინდობის იდეებზე მსჯელობს და სრულად გამოტოვებს მოყვასის სიყვარულის ფუნდამენტურ ქრისტიანულ იდეას).

დიახ, ჩვენს სიღარიბეს, სოციალური ფრუსტრაციას საპატრიარქო საკუთარი ძალაუფლებისთვის იყენებს. სწორედ ამიტომაა, რომ კრიზისის დროს საპატრიარქო არ ხსნის მის ეკლესიებს უსახლკაროებისთვის, რომლებიც კარანტინის გამო ქირას ვეღარ იხდიან და ქუჩაში დარჩნენ. ის არ არიგებს მის ხელში აკუმულირებულ დიდძალ ფინანსურ და ქონებრივ რესურსებს სამსახურებისა და საარსებო შემწეობის გარეშე დარჩენილი ოჯახებისთვის. ის არ აქცევს მის მღვდლებს სოციალურ მოხალისეებად. ის არ აკრიტიკებს მიკროსაფინანსო ორგანიზაციებს, დიდ ბანკებს და მათ გვერდზე გახსნილ კაზინოებს ჩვენი ყვლეფისთვის. ის ამას არ აკეთებს, იმიტომ, რომ მყვლეფავი და უსამართლო პოლიტიკური და კლასობრივი ძალაუფლების ნაწილი და მისი იდეოლოგიური ზედნაშენის პროვაიდერია. ამ რეალობაში, საპატრიარქოს დღეს ყველაზე მაღალი საზოგადოებრივი და ამდენად პოლიტიკური მხარდაჭერა და ფინანსური და ქონებრივი რესურსები აქვს აკუმულირებული.

ცხადია, რომ ანტისოციალური და პოლიტიკურად და მორალურად დელეგიტიმიზებული პოლიტიკური ხელისუფლებები სწორედ საპატრიარქოს ამ ძალაუფლების იმედად რჩებიან კრიზისების, არჩევნების დროს და ამიტომ მუდმივად ვალში და დაქვემდებარებაში არიან მასთან. ეს მიმართება სრულ პოლიტიკურ და სამართლებრივ იმუნიტეტს აძლევენ საპატრიარქოს და სამართლებრივ სისტემასთან ყოველ ახალ ღია კონფლიქტში შესვლა მისთვის ძალაუფლების კვლავწარმოების შესაძლებლობაა. პოლიტიკური და საეკლესიო ხელისუფლებების ამ ქორწინებაში ჩვენი რეალური საჭიროებები, წუხილები და ინტერესები უმნიშვნელო ხდება.

პროგრესულად მონიშნული კულტურული ელიტა ამ მოცემულობის გარღვევას ვერ ახერხებს. ის მეტწილად ნეოლიბრალური პროგრესის რწმენის ჩარჩოშია, რომელიც ინდივიდუალიზმის ფეტიშიზმის, თავისუფლების გლობალური კულტურული შაბლონების გადმოტანის, ევროპასთან კულტურული და სამომხმარებლო დაწევის, უმრავლესობასთან ეპატაჟური დაპირისპირების და პროგრესული თვითის დამკვიდრების იდეებს აატარებს და ნაკლებად აინტერესებს, რომ მის მიერ მონიშნული „ბნელი უმრავლესობის“ უკან, გაღარიბებული, უიმედო, ექსპლოატირებული და ძალადაკარგული ადამიანები და ოჯახები დგანან. ხალხის მუდმივი ინფანტილიზაცია და მათი განათლების, კულტურის ნაკლებობაზე და ბრალზე მსჯელობა, ამ დროს კი გამრიყავი სოციალური და ეკონომიკური სტრუქტურების უგულებელყოფა, ამ ჯგუფის გაუცხოებას და მარგინალიზაციას განაპირობებს.

მე სრულად მესმის, რომ ეს მხილება შეიძლება გამაღიზიანებელი იყოს ბევრი ადამიანისთვის, ვისთვისაც სოციალური და პოლიტიკური უიმედობის პირობებში, ეკლესია, საკრალურობა გადარჩენის და შვების რესურსი და იდეაა. არაერთ სასულიერო პირს ვიცნობ, ვინც მის სამრევლოში სოლიდარობის და განვითარების ძალიან მნიშვნელოვან პრაქტიკას ქმნის. ცხადია, რომ ეს კრიტიკა არ მიემართება მათ, არც გულწრფელ მორწმუნეებს. ის მხოლოდ ძალაუფლების აქტორებს მიემართება, რადგან მგონია, რომ ჩვენი გათავისუფლება მათი მხილების გამბედაობაზე დგას.

ჩვენ უნდა ვაღიაროთ, რომ ვართ კრიზისში, რომელიც პოლიტიკურმა, ეკონომიკურმა და კლერიკალურმა ელიტებმა ერთად შექმნეს. იმისთვის კი, რომ როგორც საზოგადოება და პოლიტიკური ერთობა გადავრჩეთ, ჩვენ გვჭირდება რადიკალური გარღვევა და ახალი შეთანხმება ჩვენს პოლიტიკურ იდეალებზე. შეიძლება ეს ხელახალი შეთანხმება ძველი ტრადიციის გაგრძელებაც იყოს, რომელიც მაგალითად, 1921 წლის კონსტიტუციაშია წარმოდგენილი და სოციალური-დემოკრატიის და სამოქალაქო ნაციონალიზმის და ინკლუზიის პროგრესული პოლიტიკური იდეების უნიკალურ გადაკვეთას ქმნის. ამ გარღვევას, პირველ რიგში, სჭირდება დიალოგის დაწყება ჩვენ შორის. ამ დიალოგის მონაწილენი კი ყველანი ვართ - მორწმუნე და სეკულარისტი, მღვდელი და აქტივისტი, ქალი და კაცი, დომინანტური და არადომინანტური კულტურული ჯგუფები. ყველა, ვინც სოლიდარული და სამართლიანი საზოგადოების შექმნაზე ფიქრობს და მზად არის ამისთვის ილაპარაკოს, იშრომოს და იბრძოლოს.

ინსტრუქცია

  • საიტზე წინ მოძრაობისთვის უნდა გამოიყენოთ ღილაკი „tab“
  • უკან დასაბრუნებლად გამოიყენება ღილაკები „shift+tab“