[Skip to Content]

სიახლეების გამოწერა

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შერჩევა დაიწყო/Ջավախքում մեկնարկել է Քննադատական ​​քաղաքականության դպրոցի մասնակիցների ընտրությունը

 

Տե՛ս հայերեն թարգմանությունը ստորև

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი აცხადებს მიღებას ჯავახეთის რეგიონში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შესარჩევად. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა, ჩვენი ხედვით, ნახევრად აკადემიური და პოლიტიკური სივრცეა, რომელიც მიზნად ისახავს სოციალური სამართლიანობის, თანასწორობის და დემოკრატიის საკითხებით დაინტერესებულ ახალგაზრდა აქტივისტებსა და თემის ლიდერებში კრიტიკული ცოდნის გაზიარებას და კოლექტიური მსჯელობისა და საერთო მოქმედების პლატფორმის შექმნას.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა თეორიული ცოდნის გაზიარების გარდა, წარმოადგენს მისი მონაწილეების ურთიერთგაძლიერების, შეკავშირებისა და საერთო ბრძოლების გადაკვეთების ძიების ხელშემწყობ სივრცეს.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეები შეიძლება გახდნენ ჯავახეთის რეგიონში (ახალქალაქის, ნინოწმინდისა და ახალციხის მუნიციპალიტეტებში) მოქმედი ან ამ რეგიონით დაინტერესებული სამოქალაქო აქტივისტები, თემის ლიდერები და ახალგაზრდები, რომლებიც უკვე მონაწილეობენ, ან აქვთ ინტერესი და მზადყოფნა მონაწილეობა მიიღონ დემოკრატიული, თანასწორი და სოლიდარობის იდეებზე დაფუძნებული საზოგადოების მშენებლობაში.  

პლატფორმის ფარგლებში წინასწარ მომზადებული სილაბუსის საფუძველზე ჩატარდება 16 თეორიული ლექცია/დისკუსია სოციალური, პოლიტიკური და ჰუმანიტარული მეცნიერებებიდან, რომელსაც სათანადო აკადემიური გამოცდილების მქონე პირები და აქტივისტები წაიკითხავენ.  პლატფორმის მონაწილეების საჭიროებების გათვალისწინებით, ასევე დაიგეგმება სემინარების ციკლი კოლექტიური მობილიზაციის, სოციალური ცვლილებებისთვის ბრძოლის სტრატეგიებსა და ინსტრუმენტებზე (4 სემინარი).

აღსანიშნავია, რომ სოციალური სამართლიანობის ცენტრს უკვე ჰქონდა ამგვარი კრიტიკული პოლიტიკის სკოლების ორგანიზების კარგი გამოცდილება თბილისში, მარნეულში, აჭარასა  და პანკისში.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის ფარგლებში დაგეგმილი შეხვედრების ფორმატი:

  • თეორიული ლექცია/დისკუსია
  • გასვლითი ვიზიტები რეგიონებში
  • შერჩეული წიგნის/სტატიის კითხვის წრე
  • პრაქტიკული სემინარები

სკოლის ფარგლებში დაგეგმილ შეხვედრებთან დაკავშირებული ორგანიზაციული დეტალები:

  • სკოლის მონაწილეთა მაქსიმალური რაოდენობა: 25
  • ლექციებისა და სემინარების რაოდენობა: 20
  • სალექციო დროის ხანგრძლივობა: 8 საათი (თვეში 2 შეხვედრა)
  • ლექციათა ციკლის ხანგრძლივობა: 6 თვე (ივლისი-დეკემბერი)
  • ლექციების ჩატარების ძირითადი ადგილი: ნინოწმინდა, თბილისი
  • კრიტიკული სკოლის მონაწილეები უნდა დაესწრონ სალექციო საათების სულ მცირე 80%-ს.

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი სრულად დაფარავს  მონაწილეების ტრანსპორტირების ხარჯებს.

შეხვედრებზე უზრუნველყოფილი იქნება სომხურ ენაზე თარგმანიც.

შეხვედრების შინაარსი, გრაფიკი, ხანგრძლივობა და ასევე სხვა ორგანიზაციული დეტალები შეთანხმებული იქნება სკოლის მონაწილეებთან, ადგილობრივი კონტექსტისა და მათი ინტერესების გათვალისწინებით.

მონაწილეთა შერჩევის წესი

პლატფორმაში მონაწილეობის შესაძლებლობა ექნებათ უმაღლესი განათლების მქონე (ან დამამთავრებელი კრუსის) 20 წლიდან 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებს. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლაში მონაწილეობის სურვილის შემთხვევაში გთხოვთ, მიმდინარე წლის 30 ივნისამდე გამოგვიგზავნოთ თქვენი ავტობიოგრაფია და საკონტაქტო ინფორმაცია.

დოკუმენტაცია გამოგვიგზავნეთ შემდეგ მისამართზე: [email protected] 

გთხოვთ, სათაურის ველში მიუთითოთ: "კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა ჯავახეთში"

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის განხორციელება შესაძლებელი გახდა პროექტის „საქართველოში თანასწორობის, სოლიდარობის და სოციალური მშვიდობის მხარდაჭერის“ ფარგლებში, რომელსაც საქართველოში შვეიცარიის საელჩოს მხარდაჭერით სოციალური სამართლიანობის ცენტრი ახორციელებს.

 

Սոցիալական արդարության կենտրոնը հայտարարում է Ջավախքի տարածաշրջանում բնակվող երիտասարդների ընդունելիություն «Քննադատական մտածողության դպրոցում»

Քննադատական մտածողության դպրոցը մեր տեսլականով կիսակադեմիական և քաղաքական տարածք է, որի նպատակն է կիսել քննադատական գիտելիքները երիտասարդ ակտիվիստների և համայնքի լիդեռների հետ, ովքեր հետաքրքրված են սոցիալական արդարությամբ, հավասարությամբ և ժողովրդավարությամբ, և ստեղծել կոլեկտիվ դատողությունների և ընդհանուր գործողությունների հարթակ:

Քննադատական մտածողության դպրոցը, բացի տեսական գիտելիքների տարածումից, ներկայացնում  է որպես տարածք փոխադարձ հնարավորությունների ընդլայնման, մասնակիցների միջև ընդհանուր պայքարի միջոցով խնդիրների հաղթահարման և համախմբման համար։

Քննադատական մտածողության դպրոցի մասնակից կարող են դառնալ Ջավախքի տարածաշրջանի (Նինոծմինդա, Ախալքալաքի, Ախալցիխեի) երտասարդները, ովքեր հետաքրքրված են քաղաքական աքտիվիզմով, գործող ակտիվիստներ, համայնքի լիդեռները և շրջանում բնակվող երտասարդները, ովքեր ունեն շահագրգռվածություն և պատրաստակամություն՝ կառուցելու ժողովրդավարական, հավասարազոր և համերաշխության վրա հիմնված հասարակություն։

Հիմնվելով հարթակի ներսում նախապես պատրաստված ուսումնական ծրագրի վրա՝ 16 տեսական դասախոսություններ/քննարկումներ կկազմակերպվեն սոցիալական, քաղաքական և հումանիտար գիտություններից՝ համապատասխան ակադեմիական փորձ ունեցող անհատների և ակտիվիստների կողմից: Հաշվի առնելով հարթակի մասնակիցների կարիքները՝ նախատեսվում է նաև սեմինարների շարք կոլեկտիվ մոբիլիզացիայի, սոցիալական փոփոխությունների դեմ պայքարի ռազմավարությունների և գործիքների վերաբերյալ  (4 սեմինար):

Հարկ է նշել, որ Սոցիալական արդարության կենտրոնն արդեն ունի նմանատիպ քննադատական քաղաքականության դպրոցներ կազմակերպելու լավ փորձ Թբիլիսիում, Մառնեուլիում, Աջարիայում և Պանկիսիում։

Քննադատական քաղաքականության դպրոցի շրջանակներում նախատեսված հանդիպումների ձևաչափը

  • Տեսական դասախոսություն/քննարկում
  • Այցելություններ/հանդիպումներ տարբեր մարզերում
  • Ընթերցանության գիրք / հոդված ընթերցման շրջանակ
  • Գործնական սեմինարներ

Դպրոցի կողմից ծրագրված հանդիպումների կազմակերպչական մանրամասներ

  • Դպրոցի մասնակիցների առավելագույն թիվը՝ 25
  • Դասախոսությունների և սեմինարների քանակը՝ 20
  • Դասախոսության տևողությունը՝ 8 ժամ (ամսական 2 հանդիպում)
  • Դասախոսությունների տևողությունը՝ 6 ամիս (հուլիս-դեկտեմբեր)
  • Դասախոսությունների հիմնական վայրը՝ Նինոծմինդա, Թբիլիսի
  • Քննադատական դպրոցի մասնակիցները պետք է մասնակցեն դասախոսության ժամերի առնվազն 80%-ին:

Սոցիալական արդարության կենտրոնն ամբողջությամբ կհոգա մասնակիցների տրանսպորտային ծախսերը։

Հանդիպումների ժամանակ կապահովվի հայերեն լզվի թարգմանությունը։

Հանդիպումների բովանդակությունը, ժամանակացույցը, տևողությունը և կազմակերպչական այլ մանրամասներ կհամաձայնեցվեն դպրոցի մասնակիցների հետ՝ հաշվի առնելով տեղական համատեքստը և նրանց հետաքրքրությունները:

Մասնակիցների ընտրության ձևաչափը

Դպրոցում մասնակցելու հնարավորություն կնձեռվի բարձրագույն կրթություն ունեցող կամ ավարտական կուրսի 20-ից-35 տարեկան ուսանողներին/երտասարդներին։ 

Եթե ցանկանում եք մասնակցել քննադատական քաղաքականության դպրոցին, խնդրում ենք ուղարկել մեզ ձեր ինքնակենսագրությունը և կոնտակտային տվյալները մինչև հունիսի 30-ը։

Փաստաթղթերն ուղարկել հետևյալ հասցեով; [email protected]

Խնդրում ենք վերնագրի դաշտում նշել «Քննադատական մտածողության դպրոց Ջավախքում»:

Ջավախքում Քննադատական մտածողության դպրոցի իրականացումը հնարավոր է դարձել «Աջակցություն Վրաստանում հավասարության, համերաշխության և սոցիալական խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում, որն իրականացվում է Սոցիալական արդարության կենտրոնի կողմից Վրաստանում Շվեյցարիայի դեսպանատան աջակցությամբ ։

რელიგიის თავისუფლება / თვალსაზრისი

ეკლესიის კრიზისის რამდენიმე პოლიტიკური ასპექტი

თამთა მიქელაძე 

საპატრიარქოში დღეს შექმნილი კრიზისი მრავალშრიან და ისტორიულ ანალიზს საჭიროებს. ამ გამოხმაურებით შევეცდები ეკლესიის ძალაუფლებრივ მექანიზმს და საზოგადოებისგან მისი სოციალური გაუცხოების რამდენიმე განზომილებას შევეხო.

დასაწყისშივე ვიტყვი, რომ ამ მცირე ტექსტში ეკლესიაზე, როგორც ძალაუფლებრივ ინსტიტუტზე ვლაპარაკობ და ვიცი, რომ არსებობენ ცალკეული სასულიერო პირები, მონასტრები და სამრევლოები, სადაც სრულიად უნიკალურ სულიერ და სოციალურ პრაქტიკას წავაწყდებით.

საქართველოს დამოუკიდებლობის შემდეგ ეკლესია ჩვენი საზოგადოების პოლიტიკური ცხოვრების ქმნადობაში საკვანძო როლს ასრულებს. ეთნო-რელიგიური ნაციონალიზმის დისკურსმა და ძლიერმა სენტიმენტებმა, რომელიც 90-იანი წლების დასაწყისში თითქმის ყველა პოლიტიკური ჯგუფის რიტორიკის ნაწილი იყო, დემოკრატიზაციის პროცესის კვალდაკვალ, პოლიტიკური ველიდან ეკლესიაში გადაინაცვლა და მისი იდეოლოგიური აპარატის ცენტრალური ღერძი გახდა. ეკლესია მის საჯარო ტექსტებში მუდმივად ჩვენი ერის განსაკუთრებულ მისიაზე, გლობალიზაციის აპოკალიპტური განადგურების საფრთხის გამო სიძველის, ქართული ტრადიციის დაცვის მნიშვნელობაზე აპელირებდა და საზოგადოების იმედს, მომავლის ნაცვლად, წარსულით ქმნიდა (რაც დროის არაქრისტიანული შემობრუნებაა). ეკლესიის საჯარო ტექსტები უფრო ტრადიციაზე, ქართველობაზე, მითოლოგიზებულ ისტორიაზე მითითებებით იყო აჭრელებული, ვიდრე პიროვნულობაზე, მოყვასის სიყვარულზე, სოლიდარობაზე მსჯელობით. ეკლესია საკუთარ თავს ეროვნული იდენტობის მწარმოებლად უფრო ხედავდა, ვიდრე განმათავისუფლებლად, რომელსაც საბოლოოდ უფრო დიდი იდეალები უნდა ამოძრავებდეს ტანჯვისგან ადამიანების გათავისუფლების და სიყვარულის, როგორც სოლიდარობის განვითარების სახით. საინტერესოა, რომ საკუთარი ძალაუფლებისთვის ეკლესია თითქმის არასდროს იყენებდა განკურნების/მხილების ძალაუფლებას და არასდროს ავლენდა და უპირისპირდებოდა ძალადობის, სიძულვილის, ჩაგვრის სოციალურ პრაქტიკას. ეკლესიამ ხმა არ ამოიღო ქალთა მკვლელობაზე და ძალადობაზე, ის დადუმდა მაღაროებში და მშენებლობაზე მუშების სიკვდილზე, ის დამუნჯა ციხეში ადამიანების წამებაზე, მან ვერ დაინახა მიგრანტი ქალების სასტიკი შრომა და გადამრჩენელის როლი. ამის საპირისპიროდ, ის ეთამაშებოდა და იყენებდა ეთნო-ნაციონალიზმს, როგორც საკუთარი გავლენის ძირითად იარაღს და არასდროს უპირისპირდებოდა უმრავლესობას, როგორც მისი ტრიუმფალიზმის და ძალაუფლების წყაროს. ამდენად შეიძლება ითქვას, რომ რელიგიურის ნაცვლად, პოლიტიკური, ტრანსცედენტულის ნაცვლად, პროფანული შინაარსი ეკლესიის იდეოლოგიურ მექანიზმში იმთავითვე იყო ჩადებული და არსებითია, ეკლესიის ძალაუფლებრივ ბუნებაზე მსჯელობა სწორედ აქედან დავიწყოთ.

90-იანი წლების შემდეგ ჩვენს ქვეყანაში გაბატონებულმა ეკონომიკურმა წესრიგმა, რომელმაც ადამიანები უფრო უთანასწორო, უფრო ღარიბი გახადა და სოციალური დაცვის ბაზისური სისტემების გარეშე დატოვა, ეკლესიის მთავარმა იდეამ აპოკალიპტური რეალობის შესახებ, სადაც ჩვენ მხოლოდ გადარჩენა (და არა განვითარება) შეგვიძლია, ზუსტად ასახა ჩვენი რეალობა და სოციალური შიშები. ამ რეალობას ეკლესია ასევე საკუთარი ძალაუფლების წარმოებისთვის იყენებდა და არასდროს ამხელდა და უპირისპირდებოდა მას. გლობალური აპოკალიფსი მისთვის დეჰუმანიზება, ჩაგვრა, სოციალური ქსოვილის რღვევა კი არ გახდა, არამედ მხოლოდ ქართული სულის, როგორც კულტურული პანაცეის რღვევა. უნდა ითქვას, რომ საგანგებო მდგომარეობის, გადარჩენის ეს რელიგიური/თეოლოგიური მექანიზმი ჩვენი პოლიტიკური რეალობის და ყოველდღიურობის საფუძვლად მდებარე მექანიზმიც გახდა. ის ჩვენგან ატანას, მოთმინებას და მორჩილებას ითხოვდა.

ამ მოცემულობაში საინტერესოა, რომ ეკლესია მზარდად აგროვებს ფინანსურ და ქონებრივ რესურსებს და ის სხვადასხვა არხიდან (სახელმწიფო ბიუჯეტი, თვითმმართველობების ბიუჯეტი, სარეზერვო ფონდები, ცალკეული სამინისტროების ბიუჯეტები, სახელმწიფოს უძრავი ქონების გადაცემა) სახელმწიფოსგან მუდმივად იღებს დაფინანსებას. უნდა ითქვას, რომ ის ამ რესურსების უკიდურესად მინიმალურ წილს ხარჯავს სოციალური მსახურებისთვის. ამის ნაცვლად, საპატრიარქო აძლიერებს ეკლესიების მშენებლობის და საგანმანათლებლო სამუშაოებს, როგორც მისი ყველგანმყოფობის, გავლენის და საბოლოოდ ძალაუფლების გატარების მექანიზმებს.

სიმდიდრის დაგროვების ამ პრაქტიკამ ეკლესია გააუცხოვა ჩვენი ღარიბი და სასოწარკვეთილი საზოგადოებისგან და მთლიანად ძალაუფლების ველში მოისროლა. პრივილეგირებულ ეპისკოსებს და სხვა იერარქიებს მათი მოოქროვილი სივრცეებიდან აღარ ესმით ტანჯულების ხმები.

სუსტი და კოლონიზებული პოლიტიკური ელიტები, რომლებმაც ვერც ჩვენი საზოგადოების რეალური საჭიროებების, წუხილებისა და ინტერესების პოლიტიზება, ვერც რეალური პრობლემების გადაჭრა და ვერც ჩვენი პოლიტიკური თანაარსებობის იდეალების შექმნა მოახერხეს, ასევე ჩაერთვნენ ეკლესიასთან პოლიტიკურ თამაშში და ხან ღია მორჩილებით, ხანაც გულუხვი დაფინანსებით და ამ გზით ეკლესიის ლოიალობის მოპოვებით , ცდილობდნენ საკუთარი მყიფე ძალაუფლების გადარჩენას. ათეისტი შევარდნაძე ძალაუფლებაში ყოფნის და სინამდვილეში მისი რეჟიმის კრიზისის ბოლო წლებში მოინათლა და სვეტიცხოველში ეკურთხა. ვარდების რევოლუციის პოლიტიკურმა ელიტამ, რომელიც კულტურული რევოლუციის/შოკის დისკურსს ყველაზე ინტენსიურად იყენებდა და საპატიარქოს იდეოლოგიურ აპარატთან დაპირისპირების მცდელობებს ქმნიდა, ეკლესია საკუთარი ანტისოციალური და რეპრესიული პოლიტიკის გამო კიდევ უფრო გააძლიერა. (თუმცა, აქ აუცილებლად უნდა აღინიშნოს სააკაშვილის პოლიტიკის საფუძველშივე ჩართული თეოლოგიური მექანიზმები მესიანიზმის, ხსნის, მსხვეპლშეწირვის სახით). ივანიშვილის ხელისუფლებამ კი, რომელმაც საერთოდ გააქრო პოლიტიკა, საწყის ეტაპზე საპატრიარქოს, როგორც პოლიტიკურ აქტორს საჯარო სივრცეების დაკავების შესაძლებლობა მისცა და როგორც ჩანს, მისი ძალაუფლების რყევის კულმინაციაში მისი ყველაზე მიუღებელი ფორმებით დასუსტება მოინდომა.

საბოლოოდ, სწორედ ძალაუფლებრივ მექანიზმებში ჩართულობამ და საზოგადოებისგან სოციალურმა გაუცხოებამ ეკლესია მთლიანად პროფანულ ველში გადაიყვანა, რაც საბოლოოდ კრიზისის მიზეზი გახდა. ეს კრიზისი დროთა განმავლობაში კიდევ უფრო გამოვლინდება. თუმცა, არსებითია, დაიწყოს ამ კრიზისის სისტემური გააზრება ეკლესიის შიგნით და გარეთ და კრიზისიდან გამოსვლის ხედვები მოინიშნოს. ეს პროცესი მნიშვნელოვანი მგონია, სწორედ იმის გამო, რომ ჩემი აზრით, ეკლესიას და რელიგიურ სისტემებს შეუძლიათ მნიშვნელოვანი როლის შესრულება ადამიანების წუხილების არტიკულირების, ძალაუფლებების სისტემებთან დაპირისპირებული ცნობიერების გაჩენის და სოლიდარობის (მიკრო) სოციალური პრაქტიკის გაჩენის პროცესში. სწორედ ამიტომ ეს კრიზისი კანონზომიერი მგონია, არ მიკვირს და უფრო მეტიც, ის შეიძლება მკრთალ იმედსაც კი მიჩენდეს. ეს იმედი ჩემი აზრით, მხოლოდ იმაზეა დამოკიდებული, თუ როგორ გავაცნობიერებთ წარსულს და როგორ ავხსნით ჩვენს რეალობას.

ინსტრუქცია

  • საიტზე წინ მოძრაობისთვის უნდა გამოიყენოთ ღილაკი „tab“
  • უკან დასაბრუნებლად გამოიყენება ღილაკები „shift+tab“