[Skip to Content]

სიახლეების გამოწერა

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შერჩევა დაიწყო/Ջավախքում մեկնարկել է Քննադատական ​​քաղաքականության դպրոցի մասնակիցների ընտրությունը

 

Տե՛ս հայերեն թարգմանությունը ստորև

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი აცხადებს მიღებას ჯავახეთის რეგიონში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეების შესარჩევად. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა, ჩვენი ხედვით, ნახევრად აკადემიური და პოლიტიკური სივრცეა, რომელიც მიზნად ისახავს სოციალური სამართლიანობის, თანასწორობის და დემოკრატიის საკითხებით დაინტერესებულ ახალგაზრდა აქტივისტებსა და თემის ლიდერებში კრიტიკული ცოდნის გაზიარებას და კოლექტიური მსჯელობისა და საერთო მოქმედების პლატფორმის შექმნას.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა თეორიული ცოდნის გაზიარების გარდა, წარმოადგენს მისი მონაწილეების ურთიერთგაძლიერების, შეკავშირებისა და საერთო ბრძოლების გადაკვეთების ძიების ხელშემწყობ სივრცეს.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის მონაწილეები შეიძლება გახდნენ ჯავახეთის რეგიონში (ახალქალაქის, ნინოწმინდისა და ახალციხის მუნიციპალიტეტებში) მოქმედი ან ამ რეგიონით დაინტერესებული სამოქალაქო აქტივისტები, თემის ლიდერები და ახალგაზრდები, რომლებიც უკვე მონაწილეობენ, ან აქვთ ინტერესი და მზადყოფნა მონაწილეობა მიიღონ დემოკრატიული, თანასწორი და სოლიდარობის იდეებზე დაფუძნებული საზოგადოების მშენებლობაში.  

პლატფორმის ფარგლებში წინასწარ მომზადებული სილაბუსის საფუძველზე ჩატარდება 16 თეორიული ლექცია/დისკუსია სოციალური, პოლიტიკური და ჰუმანიტარული მეცნიერებებიდან, რომელსაც სათანადო აკადემიური გამოცდილების მქონე პირები და აქტივისტები წაიკითხავენ.  პლატფორმის მონაწილეების საჭიროებების გათვალისწინებით, ასევე დაიგეგმება სემინარების ციკლი კოლექტიური მობილიზაციის, სოციალური ცვლილებებისთვის ბრძოლის სტრატეგიებსა და ინსტრუმენტებზე (4 სემინარი).

აღსანიშნავია, რომ სოციალური სამართლიანობის ცენტრს უკვე ჰქონდა ამგვარი კრიტიკული პოლიტიკის სკოლების ორგანიზების კარგი გამოცდილება თბილისში, მარნეულში, აჭარასა  და პანკისში.

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის ფარგლებში დაგეგმილი შეხვედრების ფორმატი:

  • თეორიული ლექცია/დისკუსია
  • გასვლითი ვიზიტები რეგიონებში
  • შერჩეული წიგნის/სტატიის კითხვის წრე
  • პრაქტიკული სემინარები

სკოლის ფარგლებში დაგეგმილ შეხვედრებთან დაკავშირებული ორგანიზაციული დეტალები:

  • სკოლის მონაწილეთა მაქსიმალური რაოდენობა: 25
  • ლექციებისა და სემინარების რაოდენობა: 20
  • სალექციო დროის ხანგრძლივობა: 8 საათი (თვეში 2 შეხვედრა)
  • ლექციათა ციკლის ხანგრძლივობა: 6 თვე (ივლისი-დეკემბერი)
  • ლექციების ჩატარების ძირითადი ადგილი: ნინოწმინდა, თბილისი
  • კრიტიკული სკოლის მონაწილეები უნდა დაესწრონ სალექციო საათების სულ მცირე 80%-ს.

სოციალური სამართლიანობის ცენტრი სრულად დაფარავს  მონაწილეების ტრანსპორტირების ხარჯებს.

შეხვედრებზე უზრუნველყოფილი იქნება სომხურ ენაზე თარგმანიც.

შეხვედრების შინაარსი, გრაფიკი, ხანგრძლივობა და ასევე სხვა ორგანიზაციული დეტალები შეთანხმებული იქნება სკოლის მონაწილეებთან, ადგილობრივი კონტექსტისა და მათი ინტერესების გათვალისწინებით.

მონაწილეთა შერჩევის წესი

პლატფორმაში მონაწილეობის შესაძლებლობა ექნებათ უმაღლესი განათლების მქონე (ან დამამთავრებელი კრუსის) 20 წლიდან 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებს. 

კრიტიკული პოლიტიკის სკოლაში მონაწილეობის სურვილის შემთხვევაში გთხოვთ, მიმდინარე წლის 30 ივნისამდე გამოგვიგზავნოთ თქვენი ავტობიოგრაფია და საკონტაქტო ინფორმაცია.

დოკუმენტაცია გამოგვიგზავნეთ შემდეგ მისამართზე: [email protected] 

გთხოვთ, სათაურის ველში მიუთითოთ: "კრიტიკული პოლიტიკის სკოლა ჯავახეთში"

ჯავახეთში კრიტიკული პოლიტიკის სკოლის განხორციელება შესაძლებელი გახდა პროექტის „საქართველოში თანასწორობის, სოლიდარობის და სოციალური მშვიდობის მხარდაჭერის“ ფარგლებში, რომელსაც საქართველოში შვეიცარიის საელჩოს მხარდაჭერით სოციალური სამართლიანობის ცენტრი ახორციელებს.

 

Սոցիալական արդարության կենտրոնը հայտարարում է Ջավախքի տարածաշրջանում բնակվող երիտասարդների ընդունելիություն «Քննադատական մտածողության դպրոցում»

Քննադատական մտածողության դպրոցը մեր տեսլականով կիսակադեմիական և քաղաքական տարածք է, որի նպատակն է կիսել քննադատական գիտելիքները երիտասարդ ակտիվիստների և համայնքի լիդեռների հետ, ովքեր հետաքրքրված են սոցիալական արդարությամբ, հավասարությամբ և ժողովրդավարությամբ, և ստեղծել կոլեկտիվ դատողությունների և ընդհանուր գործողությունների հարթակ:

Քննադատական մտածողության դպրոցը, բացի տեսական գիտելիքների տարածումից, ներկայացնում  է որպես տարածք փոխադարձ հնարավորությունների ընդլայնման, մասնակիցների միջև ընդհանուր պայքարի միջոցով խնդիրների հաղթահարման և համախմբման համար։

Քննադատական մտածողության դպրոցի մասնակից կարող են դառնալ Ջավախքի տարածաշրջանի (Նինոծմինդա, Ախալքալաքի, Ախալցիխեի) երտասարդները, ովքեր հետաքրքրված են քաղաքական աքտիվիզմով, գործող ակտիվիստներ, համայնքի լիդեռները և շրջանում բնակվող երտասարդները, ովքեր ունեն շահագրգռվածություն և պատրաստակամություն՝ կառուցելու ժողովրդավարական, հավասարազոր և համերաշխության վրա հիմնված հասարակություն։

Հիմնվելով հարթակի ներսում նախապես պատրաստված ուսումնական ծրագրի վրա՝ 16 տեսական դասախոսություններ/քննարկումներ կկազմակերպվեն սոցիալական, քաղաքական և հումանիտար գիտություններից՝ համապատասխան ակադեմիական փորձ ունեցող անհատների և ակտիվիստների կողմից: Հաշվի առնելով հարթակի մասնակիցների կարիքները՝ նախատեսվում է նաև սեմինարների շարք կոլեկտիվ մոբիլիզացիայի, սոցիալական փոփոխությունների դեմ պայքարի ռազմավարությունների և գործիքների վերաբերյալ  (4 սեմինար):

Հարկ է նշել, որ Սոցիալական արդարության կենտրոնն արդեն ունի նմանատիպ քննադատական քաղաքականության դպրոցներ կազմակերպելու լավ փորձ Թբիլիսիում, Մառնեուլիում, Աջարիայում և Պանկիսիում։

Քննադատական քաղաքականության դպրոցի շրջանակներում նախատեսված հանդիպումների ձևաչափը

  • Տեսական դասախոսություն/քննարկում
  • Այցելություններ/հանդիպումներ տարբեր մարզերում
  • Ընթերցանության գիրք / հոդված ընթերցման շրջանակ
  • Գործնական սեմինարներ

Դպրոցի կողմից ծրագրված հանդիպումների կազմակերպչական մանրամասներ

  • Դպրոցի մասնակիցների առավելագույն թիվը՝ 25
  • Դասախոսությունների և սեմինարների քանակը՝ 20
  • Դասախոսության տևողությունը՝ 8 ժամ (ամսական 2 հանդիպում)
  • Դասախոսությունների տևողությունը՝ 6 ամիս (հուլիս-դեկտեմբեր)
  • Դասախոսությունների հիմնական վայրը՝ Նինոծմինդա, Թբիլիսի
  • Քննադատական դպրոցի մասնակիցները պետք է մասնակցեն դասախոսության ժամերի առնվազն 80%-ին:

Սոցիալական արդարության կենտրոնն ամբողջությամբ կհոգա մասնակիցների տրանսպորտային ծախսերը։

Հանդիպումների ժամանակ կապահովվի հայերեն լզվի թարգմանությունը։

Հանդիպումների բովանդակությունը, ժամանակացույցը, տևողությունը և կազմակերպչական այլ մանրամասներ կհամաձայնեցվեն դպրոցի մասնակիցների հետ՝ հաշվի առնելով տեղական համատեքստը և նրանց հետաքրքրությունները:

Մասնակիցների ընտրության ձևաչափը

Դպրոցում մասնակցելու հնարավորություն կնձեռվի բարձրագույն կրթություն ունեցող կամ ավարտական կուրսի 20-ից-35 տարեկան ուսանողներին/երտասարդներին։ 

Եթե ցանկանում եք մասնակցել քննադատական քաղաքականության դպրոցին, խնդրում ենք ուղարկել մեզ ձեր ինքնակենսագրությունը և կոնտակտային տվյալները մինչև հունիսի 30-ը։

Փաստաթղթերն ուղարկել հետևյալ հասցեով; [email protected]

Խնդրում ենք վերնագրի դաշտում նշել «Քննադատական մտածողության դպրոց Ջավախքում»:

Ջավախքում Քննադատական մտածողության դպրոցի իրականացումը հնարավոր է դարձել «Աջակցություն Վրաստանում հավասարության, համերաշխության և սոցիալական խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում, որն իրականացվում է Սոցիալական արդարության կենտրոնի կողմից Վրաստանում Շվեյցարիայի դեսպանատան աջակցությամբ ։

რელიგიის თავისუფლება / თვალსაზრისი

ბუკნარის მძიმე გამოცდილება და მაინც, სოლიდარობის ძიების მცდელობები

თამთა მიქელაძე 

ჩვენს საზოგადოებაში სოლიდარობის საწინააღმდეგო ორი ეთიკა და პრაქტიკა ბატონობს. პირველი ეთიკა ეთნო-რელიგიური ნაციონალიზმის ისტორიულად ჩამოყალიბებული იდეოლოგიაა, რომელიც წლების განმავლობაში კულტივირდება მართლმადიდებელი ეკლესიის და ასევე, პოლიტიკური ელიტების მიერ. ის ძირითადად რელიგიური და ეთნიკური მარკერებით ადამიანების და სოციალური ჯგუფების იერარქიზებას ახდენს და მას კულტურული დახარისხების გარდა, ხელშესახები ეკონომიკური და პოლიტიკური ეფექტებიც აქვს. მეორე ეთიკა კი ნეოლიბერალური იდეოლოგია და რაციონალობაა, რომელიც ინდივიდუალური ინტერესის, კონკურენციის ტოტალური ლოგიკით და ამგვარი სუბიექტების აგებით სოლიდარობის იდეას უბრალოდ თავის თავშივე გამორიცხავს. გარდა იმისა, რომ ის დღეს ჩვენი ეკონომიკური წესრიგის წამყვანი იდეოლოგიაა, მას ჩვენს საზოგადოებაში პროგრესული საბურველიც აქვს და ახლად გაჩენილი პოლიტიკური და ინტელექტუალური ელიტების მიერაც ასე საღდება. პირველი ეთიკა ლოკალურია, მეორე ეთიკა გლობალიზებული და ჰეგემონური.

როცა სოლიდარობის მშენებლობაზე ან მის კრიზისზე ვმსჯელობთ, ფუნდამენტურად მნიშვნელოვანია ეს ორი სისტემა თანადროულად დავინახოთ და ვამხილოთ, რადგან ორივე სისტემა თავის თავში სოციალური იერარქიების ნორმალიზებას, უთანასწორობის დაშვებას და ადამიანების დეჰუმანიზებას გულისხმობს და აწარმოებს.

ბოლო წლებში ქართველი მუსლიმი თემის მიმართ განმეორებადი კონფლიქტების ჯაჭვი სხვადასხვა რეგიონში გამოვლინდა. ნიგვზიანში 2012 წელს, წინწყაროში 2013 წელს, სამთაწყაროში 2013 წელს, ჭელაში 2013 წელს, ქობულეთში 2014 წელს, მოხეში 2014 წელს, ადიგენში 2016 წელს, და დღეს უკვე სოფელ ბუკნარში. ყველა ამ რელიგიურ კონფლიქტს საერთო მახასიათებლები აქვს. ყველა კონფლიქტი ეკომიგრანტებით დასახლებულ სოფლებში მოხდა, სადაც ადგილობრივ რელიგიურ თემებს თანაცხოვრების კოლექტიური მეხსიერება და ტრადიცია არ აქვთ და მათთვის შექმნილი სოციალური გარანტიები სუსტია, რაც მათ ყოფას მყიფეს და არაუსაფთხოს ხდის. კონფლიქტების ძირითად ნაწილს ჰქონდა პოლიტიკური ტრანზიციის, ან არჩევნების კონტექსტი და ადგილობრივ თემებში არჩევნების შედეგებთან და დამდგარ „ახალ“ პოლიტიკურ რეალობასთან დაკავშირებული განსხვავებული აღქმა (უფრო მეტი თავისუფლების, ან უფრო ეროვნული/საეკლესიო ხელისუფლების მოსვლის შესახებ). ყველა ამ შემთხვევაში რელიგიური დევნის და შევიწროების ადრესატები ქართველი მუსლიმები იყვნენ, რომლებსაც ისლამის შენარჩუნებას არ პატიობენ. მაგრამ ის რაც ყველა ამ კონფლიქტს ასევე აერთიანებს, სახელმწიფოს არაეფექტიანი და გულგრილი სამართლებრივი და პოლიტიკური პასუხია. არც ერთხელ არავინ დასჯილა, მათ შორის, მაშინ როცა პოლიციამ ათეულობით მუსლიმ გლეხს სცემა და დააკავა საკუთარი მეჩეთების წინ არც ერთხელ არ გაკეთებულა ხელისუფლების მხრიდან თანასწორობის მხარდამჭერი ძლიერი განცხადებები. ამის ნაცვლად, მუდმივად უმრავლესობის უფლებებზე და პრივილეგიებზე რიტორიკა გვესმოდა. არც ერთხელ არ იფიქრა ხელისუფლებამ კონფლიქტების ჭრილობაზე და დაპირისპირებულ მეზობლებს შორის ნდობის აღდგენის და სოლიდარული გარემოს შექმნაზე. თუმცა, ცხადია, რომ ამგვარი კონფლიქტების მიზეზები კიდევ უფრო სისტემურია და ის უკავშირდება არადომინანტური რელიგიური ჯგუფების განსაკუთრებით კი მუსლიმი თემების ისტორიულად უსაფრთხოების თვალით დანახვას. ისინი „არასათანადო მოქალაქეებად“ განიხილებიან არა მხოლოდ რელიგიური იდენტობის გამო ნაციონალიზმის ჩვენეულ ვიწრო გაგებაში, არამედ საშიშებიც და ნაკლებად ცივილიზებულებიც პროგრესული მოდერნული გაგებისთვის.

ცხადია, რომ ეს სისტემები და გამოცდილებები ჩვენს მუსლიმებში სასოწარკვეთის, გაუცხოების და მეორე კლასის მოქალაქეებად ყოფნის მძიმე განცდას და მეხსიერებას აჩენს. ეს კი ჩვენი სოციალური ქსოვილის რღვევის და გათიშულობის ყველაზე მძიმე შედეგია. გუშინ ბუკნარში ერთი მუსლიმი ქალი ამბობდა, როდემდე უნდა ვეგონოთ ცხვრები ამათო. სოფელში სოლიდარობის გამოსახატად ჩამოსული ახალგაზრდა მუსლიმი ბიჭების ტალღა კი პოლიციის კორდონს არღვევდა დაგროვებული უსამართლობის სიმწარით.

უპირობოა, რომ ამ გამოწვევების დაძლევას სისტემური მუშაობა სჭირდება ინსტიტუციურ, მაკრო და მიკრო სოციალურ დონეებზე და პოლიტიკის არა ერთი მიმართულებით, მათ შორის, რელიგიის თავისუფლების პოლიტიკის, ინტეგრაციის პოლიტიკის, განათლების პოლიტიკის, კულტურის პოლიტიკის, ამავდროულად მას სჭირდება რელიგიის საკითხებზე პროგრესული და განათავისუფლებული პერსეპექტივით მსჯელობის შემოტანა, რადგან ანტისოლიდარული საეკლესიო დოქსები დღეს ჩვენს ყველა სოფელში, ყველა ქალაქში და ყველა უბანში ეფექტიანად იცვლება და ვრცელდება. სამწუხაროდ, ამ გარდაქმნის რესურსი საპატრიარქოს შიგნით და უფრო ფართედ, ეკლესიის შიგნითაც არ არის.

არსებულ რელიგიურ კონფლიქტებს მხოლოდ წესრიგის და უსაფრთხოების დამყარების საპოლიციო ჩარევა არ უშველის, როგორც ამას დღეს არაერთი ლიბერალი აქტივისტი ქადაგებს. მეტიც, ის შეიძლება კონტრპროდუქციულიც აღმოჩნდეს. მესმის რომ ეს მიდგომა მცირე სახელმწიფოს (ნეო)ლიბერალური და არსებითად რეპრესიული გაგებიდან ამოიზრდება და იდეოლოგიური წინამძღვრები აქვს. იდეოლოგიურ კამათში რომ არც შევიდე, ამ სტრატეგიის არაეფექტურობას თავად პრაქტიკა გაამხელს. პოლიცია 1 კვირის თუ 1 თვის შემდეგ სოფლიდან გავა, კონფლიქტის ჭრილობა და გაუცხოება კი მეზობელ თემებს არ გაუნელდებათ. ამას ტრანსფორმაციული სამართლიანობის პარადიგმით ადგილზე დეკელატური მუშაობა სჭირდება. ამის რესურსი კი ჩვენს სისტემაში და ბიუროკრატიაში არ არსებობს, რადგან მათ არც საკმარისი საზოგადოებრივი ნდობა, არც ცოდნა და არც ამ პასუხისმგებლობის აღქმა აქვთ.

რა შეიძლება იყოს ზემოთ ნახსენები ტრანსფორმაციული მუშაობის ფილოსოფია? - მოქალაქეობის უფრო ინკლუზიური გაგების დასწავლა, თუ ჩვენი ქრისტიანი და მუსლიმი გლეხებისთვის სწორედ იმის ჩვენება, რომ მათ საერთო სინამდვილეში სოციალური (კლასობრივი) წუხილები, გასაჭირი და გამოწვევები აქვთ. ზემოთ ნახსენები ანტისოლიდარული სისტემები მათ მატერიალურ ყოფას თითქმის ერთნაირად აღარიბებს, ფიტავს და ადამიანობასაც ართმევს. მათ სიღარიბის, ჩამორჩენილი სოფლის მეურნეობის, განუვითარებელი სოციალური ინფრასტრუქტურის, სუსტი თვითმმართველობის სიმძიმეები თითქმის თანაბრად ეხებათ (აქ მაინც არ უნდა დავივიწყოთ კულტურულ განსხვავებთან დაკავშირებული სოციალური და პოლიტიკური დამატებითი უსამართლობები და განსხვავებები). კულტურული განსხვავებით მათი დახარისხება კი მათ რეალურ წუხილებს გადაფარავს და საბოლოოდ, ერთმანეთისგან თიშავს. მეტიც მათ საკუთარ და ერთმანეთის რელიგიურ და კულტურულ პრაქტიკებში სოლიდარობის შესახებ ცოდნის და ტრადიციის აღმოჩენა და საკუთარი და ერთმანეთის გაძლიერება შეუძლიათ. სწორედ ამ მჩაგვრელი და ანტისოლიდარული სისტემების გაცნობიერება, მხილება და საერთო ინტერესის გარშემო ადგილობრივების გაერთიანება შეიძლება იყოს უფრო მყარი ერთობის და ნამდვილი და მდგრადი სოლიდარობის მშენებლობის ყველაზე სწორი გზა. ამას თავად ადგილობრივების და ჩვენი ყველასი შრომა და ძალისხმევა სჭირდება. შეიძლება ამ შრომის და ერთობის სისტემებს ყველაზე მეტად შეეშინდეს.

ინსტრუქცია

  • საიტზე წინ მოძრაობისთვის უნდა გამოიყენოთ ღილაკი „tab“
  • უკან დასაბრუნებლად გამოიყენება ღილაკები „shift+tab“