Մեր իրականության և հավաքական հիշողության մեջ օգոստոսյան պատերազմն ասոցացվում է մարդկային, քաղաքական և սոցիալական ծանրագույն կորուստների, չսպիացած վերքերի ու վնասվածքների հետ։

Պատերազմի պատճառած վնասը շարունակական է և ծանր է ազդում մեր քաղաքացիների առօրյայի, կյանքի ու ապագայի վրա։ Պատերազմը կտրուկ փոխեց կյանքը ոչ միայն Հարավային Օսիայի/Ցխինվալի շրջանի ներքին տեղահանվածների համար, ովքեր կորցրել են իրենց տները և անցել հալածանքների, ոտնձգությունների ամենադժվար ճանապարհին, այլև Ախալգորի գյուղերում և սահմանամերձ գծում ապրող ընտանիքներին, ովքեր շարունակում են ապրել ամենօրյա անապահովության, մեկուսացման, վախի և հաճախ հումանիտար ճգնաժամի մեջ։ Դժվար է նաև օկուպացված տարածքներում ապրող մարդկանց համար, ովքեր Ռուսաստանի անեքսիայի քաղաքականության պատճառով ստիպված են ապրել քաղաքական իրավունքից զրկված, կոռուպցիայի, մեկուսացման և վախի պայմաններում։

Նույնիսկ պատերազմից 15 տարի անց, 2008 թվականի օգոստոսի 12-ի զինադադարի համաձայնագրի այնպիսի կարևոր կետերը, որոնք կոչ են անում վերադարձնել ռուսական զինված ուժերը մինչև ռազմական գործողությունների մեկնարկը գոյություն ունեցող սահմանային գծեր և նախատեսում են միջազգային ուղիների որոնում, ստեղծել անվտանգության և կայունության պայմաններ Աբխազիայում և Հարավային Օսիայում, չեն իրականացվել։ Ցավոք, Ժնևում միջազգային բանակցությունների ձևաչափում Ռուսաստանի ագրեսիվ դիրքերի և կայսերական շահերի պատճառով շուտով ճգնաժամ առաջացավ, և նա մինչ օրս չկարողացավ հասնել զինադադարի համաձայնագրի կատարման նպատակին։

Վրաստանի տարածքում ռուսական զինված ուժերի ներկայությունը վնասում է մեր երկրի անվտանգությանն ու ինքնիշխանությանը և մշտական ​​վտանգի տակ է դնում այն։ Այս գործոնը ծանր ազդեցություն է թողնում մեր ներքաղաքական և հաճախ ներքին քաղաքական խնդիրների չափից դուրս աշխարհաքաղաքականացման վրա և պարարտ հող է ստեղծում հասարակության ներսում վախի քաղաքականության համար։

Ցավոք, մեր երկրում քաղաքական բևեռացվածության և ճգնաժամի վիճակը թուլացրել է օգոստոսյան պատերազմի իրադարձությունների վերաբերյալ քաղաքական և հասարակական համաձայնության և ողջամիտ հանրային քննարկման հասնելու հնարավորությունները։ Ավելին, քաղաքական էլիտան այս տրավմատիկ փորձը վերածեց քաղաքական պայքարի գործիքի, և հատկապես ուկրաինական պատերազմից հետո մենք տեսնում ենք, թե ինչպես է «Վրացական երազանքի» կառավարությունը փորձում քաղաքականապես գործիքավորել պատերազմի հետ կապված վախերն ու տրավմաները տեղեկատվական քաղաքականության մեջ։

Փոխանակ փորձելու պաշտպանել 2008թ. հրադադարի համաձայնագրի կատարումը դիվանագիտական և քաղաքական բոլոր մեխանիզմներով և թեման ներառել արտաքին քաղաքականության օրակարգում, Ուկրաինայի և Մոլդովայի անվտանգության հարցերի հետ մեկտեղ, կառավարությունը ցուցադրում է ցուցադրական պասիվություն այդ ուղղությամբ: Ղարաբաղյան և Ուկրաինական պատերազմներից հետո, նույնիսկ աբխազական և օսական հասարակություններում առկա մտահոգությունների ֆոնին, իշխանությունները նույնպես բավարար ջանքեր չեն գործադրում աբխազական և օսական հասարակություններին և էլիտաներին անվտանգության և կայունության նոր այլընտրանքներ մշակելու և առաջարկելու համար: Հակամարտությունների կարգավորման նոր ուղիները հատկապես նկատելի են ԵՄ-ին մեր ինտեգրման նոր հնարավորությունների ֆոնին։

Իր քարոզչական հռետորաբանության մեջ կառավարությունը հաճախ շեշտում է խաղաղությունը և այն փաստը, որ ինքն է երկրում խաղաղության երաշխավորը, բայց մոռանում է, որ հակամարտությունից տուժած մարդիկ ամենօրյա խաղաղություն չունեն, ամեն տարի հարյուրավոր մարդիկ են ձերբակալվում օկուպացիոն ուժերի կողմից։ Սահմանամերձ գյուղերը, և ամեն տարի այս գյուղերում նոր փշալարեր են անցկացվում, սահմանամերձ գյուղերում մնացած մարդիկ չունեն հիմնական սոցիալական ենթակառուցվածքներ, իսկ Ախալգորիի և Գալիի շրջանները մշտական ​​հումանիտար ճգնաժամ են ապրում և ապազավթվում։ Պարզ է, որ այս պայմաններում դժվար ու ցինիկ է խոսել խաղաղության մասին։

Սպառնալիքների և հակամարտությունների լուծման նկատմամբ պասիվությունը հաճախ բացատրվում է Ռուսաստանին "չնյարդայնացնելու" քաղաքականությամբ, սակայն ակնհայտ է, որ նույնիսկ մեզանից թույլ պետությունները (օրինակ ՝ Մոլդովան, Հայաստանը) Ուկրաինայի պատերազմից հետո ավելի շատ ջանքեր են գործադրում, որպեսզի արտացոլեն իրենց ազգային մարտահրավերները Եվրոպական օրակարգում։

Հաշվի առնելով վերը նշվածը՝ կոչ ենք անում.

Վրաստանի կառավարությունը և խորհրդարանին

• Ուժեղացնել քաղաքական և դիվանագիտական ​​ջանքերը 2008 թվականի օգոստոսի 12-ի հրադադարի համաձայնագրի իրականացման ուղղությամբ և անել ամեն ինչ՝ եվրոպական անվտանգության նոր ենթակառուցվածքում Վրաստանի անվտանգության խնդիրները ակտիվորեն բարձրացնելու համար.
• Տարածաշրջանային փոփոխված համատեքստում մշակել նոր քաղաքական տեսլականներ՝ երաշխավորելու անվտանգությունն ու կայունությունը Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի/Ցխինվալի տարածաշրջանի համար և տեսնելու նոր հնարավորություններ և ռեսուրսներ հակամարտությունների վերափոխման համար ԵՄ անդամակցության գործընթացից հետո.
• Ամրապնդել հակամարտությունից տուժած բնակչության ամենօրյա անվտանգության և սոցիալական պաշտպանության երաշխիքները, ներառյալ սահմանամերձ գյուղերի երկայնքով վաղ նախազգուշացման համակարգերի ներդրումը և այնտեղ սոցիալական ենթակառուցվածքների էական բարելավումը.
• Դադարեցնել պատերազմի և խաղաղության հարցերի քաղաքական գործիքավորումը և բարձրացնել քաղաքական կոնսենսուսը ազգային կարևորության հարցերի շուրջ, ներառյալ քաղաքական կուսակցությունների հետ ակտիվ երկխոսության գործընթացի ստեղծումը վերոնշյալ հարցերի և գործընթացների վերաբերյալ:

Քաղաքական կուսակցություններին

• Իրենց քաղաքական ծրագրերում հստակ տեսլականներ ներկայացնել պատերազմի և հակամարտություններից տուժած բնակչության անվտանգության, հակամարտությունների վերափոխման և անվտանգության և սոցիալական պաշտպանության խնդիրների վերաբերյալ.
• Դադարեք օգտագործել պոպուլիստական ​​հռետորաբանությունը պատերազմի, հակամարտությունների հարցերի շուրջ և ավելի մեծ պատասխանատվություն և զգայունություն ցուցաբերեք այս հարցերը քննարկելիս:

Կիսվել