Այսօր մայիսի 20-ն է՝ ողբերգական Օր օս հասարակության համար։ 1992թ. մայիսի 20-ին Ձարա գյուղի մոտ անհայտ անձինք կրակ են բացել բեռնատար մեքենայի վրա, որով հալածանքներից և ոտնձգություններից փախչող օսերը շարժվում էին դեպի Հյուսիսային Օսիա: Դաժան հարձակման հետեւանքով զոհվել է 33 մարդ, որոնց մեծ մասը կանայք ու երեխաներ են եղել և վիրավորվել է 16 մարդ։

90-ականներին կատաղի էթնոազգայնականության և ագրեսիվ շովինիզմի ալիքը Վրաստանում ապրող շատ էթնիկ խմբերի թողեց ծանր հիշողություններով և փորձառություններով, որոնց թվում էր Ձառաի ամենասարսափելի ողբերգությունը: Մարդու իրավունքների ոտնահարման այս զազրելի հանցագործությունը ոչ մի իշխանության օրոք պատշաճ քաղաքական և իրավական արձագանք չտրվեց։ Ավելին, Վրաստանի բնակչության զգալի մասը նույնիսկ չգիտի Ճավայի շրջանում տեղի ունեցած այս ծանր հանցագործության մասին, և մենք հաճախ պատշաճ կարեկցանք ու ցավակցություն չենք հայտնում զոհվածների ընտանիքներին և Օս համայնքին։

Այդ հանցագործությունը այն ժամանակվա քաղաքական վերնախավի կողմից գնահատվեց որպես կանխամտածված հանցագործություն, ստեղծվեց նաեւ քննչական հանձնաժողով։ Սակայն չի բացահայտել մեղավորներին, ոչ ոք չի ենթարկվել պատասխանատվության։ Ժամանակին պետական ​​խորհրդի նախագահ Է. Շեւարդնաձեն ասել է, որ դա իրականացրել են այն ուժերը, ովքեր այսօր չեն ցանկանում խաղաղությունն ու կայունությունը Վրաստանում։ Այսպիսով, Ձարայի ողբերգությունը մնում է անպատասխան ծանր փորձ վրաց-օսական հարաբերություններում և 90-ականների հակամարտությունում։

Հնարավոր չի լինի խոսել ժողովրդավարական, վստահության վրա հիմնված և ներառական հասարակություն և քաղաքական համակարգ կառուցելու մասին այն պայմաններում, երբ մարդու իրավունքների խախտումների նման լուրջ դեպքերը պատշաճ կերպով չեն քննվում և չեն ճանաչվում, իսկ զոհերի իրավունքների վերականգնման և հարգանքի տուրք մատուցելը անտեսված է: Նման իրավական աշխատանքի իրականացումը նույնպես կարևոր նշանակություն ունի վստահության վերականգնման և հակամարտությունների պատճառով բաժանված համայնքների միջև խաղաղության հաստատման համար:

Կիսվել