სოციალურმა სამართლიანობის ცენტრმა გამართა საჯარო დისკუსია თემაზე: "რა ხდება სინამდვილეში ჩვენს ქვეყანაში? - ქართული ოცნების მმართველობის სახიფათო ტენდენციები"
მისამართი: ლიტერატურის მუზეუმი (გ. ჭანტურიას ქ. #8, თბილისი)

დისკუსიის მიზანი იყო ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკურ პროცესებზე საერთო სურათის ჩამოყალიბება და ხელისუფლების მიერ პოლიტიკის წარმოების ლოგიკის გააზრება. მოწვეულმა მომხსენებლებმა იმსჯელეს იმ სისტემურ მიზეზებზე, რომლებიც პოლიტიკურ კრიზისს განაპირობებს და გააანალიზეს ქართული ოცნების მმართველობის სპეციფიკა.

მომხსენებლები იყვნენ:

• იაგო კაჭკაჭიშვილი – სოციოლოგი, სოციალური კვლევისა და ანალიზის ინსტიტუტის ხელმძღვანელი

• შოთა დიღმელაშვილი – „ფლანგვის დეტექტორის“ რედაქტორი

• გიორგი შაიშმელაშვილი – მკვლევარი

• თამთა მიქელაძე – სოციალური სამართლიანობის ცენტრის თანასწორობის პოლიტიკის პროგრამის დირექტორი
  მოდერატორი: გურამ იმნაძე – სოციალური სამართლიანობის ცენტრის მართლმსაჯულებისა და დემოკრატიის პროგრამის ხელმძღვანელი

დისკუსიის ფარგლებში მომხსენებლები ცდილობდნენ გაეცა პასუხი შემდეგ საკვანძო კითხვებზე:

• რას ისურვებდა სინამდვილეში მმართველი გუნდი და როგორ აიხსნებოდა ევროპული პერსპექტივების დემონსტრაციული დაზიანება მათ მიერ?

• რა სისტემური ფაქტორები განაპირობებდა მიმდინარე მოვლენებს და ქვეყნის დემოკრატიული უკუსვლის ტენდენციებს?

• როგორია ქართული ოცნების მმართველობის სტრუქტურა, ძალაუფლების შენარჩუნების სტრატეგიები და ამ სტრატეგიების შესაძლო შედეგები?

• როგორ შეიძლება მოქალაქეებმა გაართვათ თავი დემოკრატიული ინსტიტუტების დასაცავად ბრძოლაში და რა სახის სტრატეგიები შეიძლება დაინერგოს ამ პროცესში?

დისკუსიის ფონად კი ის ახალი ინიციატივები იქცა, რომლებიც ხელისუფლებამ ბოლო პერიოდში გააჟღერა.
მათ შორის იყო ე.წ. "რუსული კანონის" განახლებული ვერსია, რომელიც ისევ ცდილობდა მედიისა და სამოქალაქო საზოგადოების სტიგმატიზაციას და მათი საქმიანობის კონტროლის ინსტრუმენტების დამკვიდრებას.

ახალი კანონპროექტი, ისევე როგორც წინა ვერსია, არ ითვალისწინებდა უცხოური ფინანსური წყაროების დიფერენცირებას, რაც, პრაქტიკაში, ევროკავშირის, მისი წევრი ქვეყნების და ამერიკის შეერთებული შტატების მიერ დაფინანსებული ორგანიზაციების დისკრედიტაციას ნიშნავდა. ეს ცვლილება მკვეთრად ანტიევროპული პოლიტიკის ნაწილად აღიქმებოდა და ამძაფრებდა შფოთისა და ბრაზის განცდას საზოგადოებაში.

ასევე ხაზგასმული იყო ის ფაქტი, რომ ხელისუფლებამ საზოგადოებრივ პროტესტზე მიღწეული შეთანხმება უგულებელყო და საკუთარ დაპირებებს背 უღალატა, რაც არსებითად ეწინააღმდეგებოდა დემოკრატიული მმართველობის პრინციპებს და არღვევდა ნდობის ბალანსს საზოგადოებრივ ცხოვრებაში.

დისკუსიაზე განსაკუთრებული ყურადღება დაეთმო იმ გარემოებასაც, რომ მაშინ, როდესაც საქართველო ევროკავშირის კანდიდატის სტატუსის მიღების შემდეგ უნდა ემზადებოდა 9 რეკომენდაციის შესრულებისთვის და მოლაპარაკებების გახსნისთვის, ხელისუფლების ნაბიჯები სრულიად საპირისპირო მიმართულებით ვითარდებოდა.

დამსწრეები ერთად ეძებდნენ პასუხს – რას ემსახურებოდა ასეთი ნაბიჯები და რა სტრატეგიით უნდა უპასუხოს მათ სამოქალაქო საზოგადოებამ დემოკრატიის დასაცავად.