Անվտանգության ոլորտի թափանցիկությունն ու հաշվետվողականությունը Վրաստանի ամենամեծ մարտահրավերներից են։ Հաշվետվության ցածր մակարդակը և վերահսկողության անարդյունավետ մեխանիզմները էական խոչընդոտներ են ստեղծում երկրի անվտանգության համակարգի ինստիտուցիոնալ ժողովրդավարության համար։ Համակարգի ամենամեծ մարտահրավերը Պետական ​​անվտանգության ծառայության (ՊԱԾ) գործունեությունն է, որը թե՛ դատարանի, թե՛ խորհրդարանի կողմից վերահսկվում է ֆորմալ կերպով և, ավանդաբար, չունի իրավական երաշխիքներ։ Խորհրդարանական վերահսկողության ներկայիս պրակտիկան սահմանափակ է, քանի որ վերահսկողական գործունեություն կարող են իրականացնել միայն պատգամավորները։ Պետական ​​անվտանգության ծառայության գործունեության նկատմամբ դատական ​​վերահսկողությունը քաղաքացիների անձնական կյանքի պաշտպանության իրավունքի կարևոր երաշխավորն է։ Չնայած որոշ օրենսդրական փոփոխություններին, որոնք դրական են գնահատվում, ՊԱԾ-ի գործունեության հիմնական ասպեկտները դեռևս դատական ​​վերահսկողությունից դուրս են:

Հակամարտությունների կառավարման համապատասխան քաղաքականության բացակայության պայմաններում այս ուղղությամբ ՊԱԾ-ի գործունեությունը, հատկապես առանձին շրջաններում, զուրկ է ներառական մոտեցումներից։ Ուստի, որպես կանոն, անվտանգության քաղաքականությունն ու ռազմավարությունը ձևավորվում են առանց կարևոր սոցիալ-մշակութային գործոնները հաշվի առնելու, ինչպես նաև անվտանգության և պաշտպանվածության հանրային ընկալումները: Ավելին, ազգային անվտանգության քաղաքականության մշակման գործընթացը բացառում է հասարակության ներկայացուցիչների և փորձագիտական ​​խմբերի մասնակցությունը։

Հաշվի առնելով երկրի անվտանգության ոլորտի առջև ծառացած մարտահրավերները՝ ծրագրի նպատակն է իրականացնել այնպիսի գործողություններ, որոնք կնպաստեն անվտանգության ոլորտի մոնիտորինգի և մարդու իրավունքների պաշտպանության ստանդարտների բարելավմանը՝ փորձագիտական ​​վերլուծության, փաստաբանության և իրազեկման բարձրացման միջոցառումներ առաջարկելու միջոցով:

Նպատակին հասնելու համար նախագիծը նախատեսում է հետևյալ խնդիրների կատարումը՝

1) Առկա անվտանգության համակարգի մոնիտորինգի մեխանիզմների բարելավում և խորհրդարանական և դատական ​​վերահսկողության մեխանիզմների կատարելագործում,

2) Վրաստանի կոնկրետ շրջաններում անվտանգության ոլորտում մարդու իրավունքների վրա հիմնված և բարձր սոցիալական պատասխանատվությամբ քաղաքականության և գործելակերպի ամրապնդում (հատուկ ուշադրություն դարձնելով հակամարտության և փոքրամասնություններով բնակեցված շրջաններին):

3) Փորձագիտական ֆասիլիտացիայի վրա հիմնված երկխոսության անցկացում՝ ազգային անվտանգության ռազմավարության և անվտանգության ճարտարապետության շուրջ և ազգային անվտանգության ռազմավարության մշակման մասնակցային գործընթացի խթանում,

4) Հակամարտությունների, արմատականացման, բռնի ծայրահեղականության և այլ հարցերի հանդեպ հանրային ընկալումների ձևավորման և հանրային անվտանգության ու պաշտպանվածության համար պատասխանատու հասարակական հաստատությունների նկատմամբ վստահության ձևավորման վրա քաղաքականության ազդեցության վերլուծություն և խնդրահարույց հարցերի լուծում՝ ներառական գործընթացների միջոցով:

Կիսվել